تاثير پيش‌دارو بر شدت درد و وضعيت هموديناميك بيماران تحت آنژيوگرافي عروق كرونر

زمينه و هدف: آنژيوگرافي به عنوان يك اقدام تهاجمي تنش زا علاوه بر درد منجر به بروز تغييرات متعدد هموديناميك مي شود. براي كاهش اين عوارض در اغلب موارد از پيش داروهاي مختلف استفاده مي شود، اما در مورد ميزان اثربخشي آن ها اجماع نظر وجود ندارد. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير پيش دارو بر شدت درد و وضعيت هموديناميك بيماران تحت آنژيوگرافي عروق كرونر انجام شد. مواد و روش ها: كارآزمايي باليني حاضر با مشاركت بيماران كانديد آنژيوگرافي عروق كرونر مراجعه كننده به بيمارستان گنجويان شهر دزفول در سال 1390 انجام شد. 102 بيمار به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در 3 گروه 34 نفره قرار گرفتند. گروه اول 4 ميلي گرم كلرفنيرامين وريدي، گروه دوم 5 ميلي گرم ديازپام وريدي و گروه سوم 2 ميلي گرم نرمال سالين وريدي را 30 دقيقه قبل از آنژيوگرافي به عنوان پيش دارو دريافت كردند. شدت درد و وضعيت هموديناميك بيمار در بازه قبل، حين و پس از آنژيوگرافي به دفعات مورد بررسي و ثبت قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از ابزار ديداري سـنجش درد (VAS) و فرم ثبت وضعيت هموديناميك جمع آوري گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري كاي دو، آناليز واريانس يك طرفه، فريدمن، كروسكال واليس و آزمون آناليز اندازه هاي تكراري تحت نرم افزار آماري 19 SPSS انجام شد. يافته ها: پس از آنژيوگرافي درد بيماران در هر سه گروه افزايش يافت (0/001 P)، اما اين تفاوت بين گروه ها معني دار نبود. پس از آنژيوگرافي فشارخون، ضربان قلب و تعداد تنفس بيماران كاهش يافت (0/001 P). اين تفاوت تنها در رابطه با فشارخون سيستوليك (0/03=P)، دياستوليك (0/02=P) و ضربان قلب(0/04=P) بيماران در 15 دقيقه چهارم بعد از آنژيوگرافي بين گروه ها معني دار بود. نتيجه گيري: بر اساس نتايج، تفاوت قابل توجهي بين انواع پيش دارو بر شدت درد و وضعيت هموديناميك بيماران وجود ندارد. پيشنهاد مي شود تاثير پيش داروها در ساير اقدامات تهاجمي مورد بررسي قرار گيرد.