پيش‌بيني كيفيت زندگي نوجوانان مبتلا به ديابت بر اساس خودكارآمدي

زمينه و هدف: ارتقا كيفيت زندگي مبتلايان به ديابت و شناسايي عوامل تاثيرگذار بر آن يكي از مهم ترين اهداف سازمان بهداشت و درمان مي باشد. خودكارآمدي از جمله متغيرهايي است كه تاثير كلي آن بر كيفيت زندگي تاييد شده است؛ اما چگونگي تاثير اجزاي مختلف آن بر كيفيت زندگي بيماران خصوصاً نوجوانان مبتلا به ديابت مشخص نيست. مطالعه حاضر با هدف پيش بيني كيفيت زندگي نوجوانان مبتلا به ديابت براساس خودكارآمدي انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه همبستگي حاضر بر روي نوجوانان مبتلا به ديابت مراجعه كننده به كلينيك ديابت شهر زاهدان در سال 1395 انجام شد. 100 نوجوان به روش سرشماري وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه كيفيت زندگي نوجوانان مبتلا به ديابت و مقياس خودكارآمدي در مديريت ديابت با استفاده از روش خودگزارشي جمع آوري گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از شاخص هاي توصيفي، آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره تحت نرم افزار آماري 18 SPSS انجام شد. يافته ها: مـيانگين نمره كيفيت زندگي نوجوانان 5/15 ±54/61و ميانگين نمره خودكارآمدي آن ها 10/53 ±45/84بود. بين نمره كل خودكارآمدي با زير مقياس رضايت مندي از كيفيت زندگي (r = 0/49 ، 0/001 p) ارتباط مستقيم و با زير مقياس هاي اثر درمان بر كيفيت زندگي (0/35=r، 0/001 p)، علايم بيماري (r = 0/20، 0/04 p) و اثر ديابت بر فعاليت فرد (r = 0/33، 0/001 p) ارتباط معكوس وجود داشت. نتايج تحليل رگرسيون حاكي از اين است كه مجموعه متغيرهاي خودكارآمدي قادرند تغييرات كيفيت زندگي را پيش بيني كنند و نتايج آزمون رگرسيون چندمتغيره تاثير مولفه مراقبت پزشكي بركيفيت زندگي را معني دار نشان داد. (0/001 p) نتيجه گيري: با توجه به اين كه مولفه ي مراقبت پزشكي پيش بيني كننده ي كيفيت زندگي نوجوانان مبتلا به ديابت است، بنابراين پيشنهاد مي شود در برنامه هاي مراقبتي نوجوانان به جنبه هاي مختلف مراقبت پزشكي توجه ويژه اي مبذول گردد.