بررسي مقالات ايراني آموزشي مرتبط با كاربرد پزشكي مبتني بر شواهد

زمينه و هدف: حدود دو دهه از ايجاد پزشكي مبتني بر شواهد در جهان مي‌گذرد. اين حيطه به دليل پر نمودن شكاف اطلاعاتي بين پژوهش‌هاي پزشكي و عملكردهاي باليني از اهميت بالايي برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر، بررسي سطوح شواهد موجود در مقالات آموزشي ايران در كاربرد پزشكي مبتني بر شواهد بود.   روش كار: پس از جستجوي پايگاه‌هاي ايراني و بين‌المللي، نتايج طبق معيارهاي ورود و خروج و به صورت جداگانه توسط دو پژوهشگر مورد مطالعه قرار گرفت. براي انجام فرايند مرور سيستماتيك از راهنماي انجام مرور سيستماتيك BEME ( Best evidence medical education )، جهت ارايه روند انتخاب مطالعات از فلوچارت PRISMA ( Preferred reporting items for systematic reviews and metaanalyses ) و براي ارزيابي كيفيت مطالعات از چك‌ ليست MERSQI ( Medical education research quality index ) استفاده گرديد. همچنين جهت سطح‌بندي شواهد از نوع ارايه شده‌اي كه در راهنماي BEME براي سطح‌بندي تأثير آموزشي در مطالعات آموزش پزشكي به كار مي‌رود، استفاده شد.   يافته‌ها: پزشكي مبتني بر شواهد در 11 حوزه مورد استفاده قرار گرفته بود كه مي‌توان در چهار گروه باليني، آموزشي، پژوهشي و سياست‌گذاري طبقه‌بندي كرد. 3 حوزه «برگزاري ژورنال كلاب، بحث مورد و تدريس و آموزش» در گروه آموزشي جاي گرفت و تنها 6 مطالعه در زمينه تأثير آموزش بر كاربرد پزشكي مبتني بر شواهد يافت شد كه بررسي كيفيت آن‌ها نشان از كيفيت متوسط اين مطالعات بود.   نتيجه‌گيري : اگرچه مطالعات انجام شده در زمينه تأثير آموزش بر كاربرد پزشكي مبتني بر شواهد اندك هستند، اما شواهد مناسب و با كيفيت متوسطي را ارايه مي‌دهند. با وجود دوره‌ها و روش‌هاي آموزشي متعدد پزشكي مبتني بر شواهد در كشور، هنوز شواهد سطح بالا و در عين حال با كيفيتي مبني بر تأييد اثربخشي اين آموزش‌ها در آگاهي، نگرش، عملكرد و رفتار حرفه‌مندان پزشكي به ويژه در بلندمدت وجود ندارد. به اين ترتيب نياز به طراحي و اجراي پژوهش‌هاي با كيفيت در اين حوزه احساس مي‌گردد.