بررسي رابطه طولي بين مهارت‌هاي رواني- حركتي و نمرات برخي دروس دانشجويان دندان‌پزشكي

زمينه و هدف: حرفه دندان‌پزشكي علاوه بر تسلط دانشجو بر مطالب تئوري، نيازمند مهارت عملي وي در انجام درمان‌ها مي‌باشد. بسياري از مهارت‌هاي دندان‌پزشكي علاوه بر آموزش با دروس تئوري، از طريق واحدهاي عملي به دانشجويان آموخته مي‌شود. مطالعه حاضر رابطه بين مهارت دستي تعدادي از دانشجويان دندان‌پزشكي كرمان با نمرات برخي واحدهاي تئوري و عملي آن‌ها را بررسي نمود.   روش كار: در اين مطالعه مهارت دستي 33 دانشجوي ورودي سال 1389 در ترم اول ورود به دانشگاه و قبل از آغاز آموزش مهارت‌هاي عملي دندان‌پزشكي توسط يك آزمون عملي مورد ارزيابي قرار گرفت. پس از ارايه يك تصوير، از دانشجويان خواسته شد كه با خميرهاي خاص و در بازه زماني مشخص و به صورت هم‌زمان آن را شبيه به نمونه اصلي بسازند. كار دانشجويان توسط استادان بخش دندان‌پزشكي كودكان به صورت جداگانه ارزيابي شد. ميانگين نمرات 6 استاد ارزياب به عنوان «نمره مهارت دستي» شركت كنندگان لحاظ گرديد. اين نمره سه سال بعد با ميانگين نمرات تئوري و عملي دروس اندو 1 و ترميمي 1 آن‌ها مورد مقايسه قرار گرفت. از ضريب همبستگي جزيي جهت تعيين ارتباط بين نمره آزمون عملي و نمرات مختلف استفاده گرديد.   يافته‌ها: رابطه مستقيمي بين نمره آزمون عملي با اندو عملي (51/0 = r ، 020/0 = P ) و ترميمي عملي (35/0 = r ، 040/0 = P ) وجود داشت، اما رابطه‌اي ميان نمره آزمون عملي با اندو تئوري و ترميمي تئوري مشاهده نشد.   نتيجه‌گيري : بين مهارت‌هاي دستي دانشجويان و نمرات دروس عملي آنان رابطه معني‌داري وجود دارد. شايد برگزاري آزمون عملي به هنگام پذيرش داوطلبين دندان‌پزشكي و يا تقويت مهارت‌هاي دستي پس از پذيرش بتواند به بهبود كار عملي آن‌ها كمك كند.