آمادگي دانشجويان رشته مامايي براي خودراهبري در يادگيري

زمينه و هدف: با توجه به تحولات روزافزون دانش و رويارويي مداوم با ابعاد تازه روش‌هاي درماني مراقبتي نوين، خودراهبر بودن در يادگيري يكي از مهم‌ترين صلاحيت‌هاي حرفه‌اي دانشجويان رشته مامايي محسوب مي‌شود. از اين‌رو، بررسي عوامل اثرگذار بر فرايند خودراهبر شدن اين دانشجويان در يادگيري اهميت بسزايي دارد. هدف از اين مطالعه، تعيين ميزان آمادگي دانشجويان رشته مامايي دانشگاه علوم پزشكي مشهد براي خودراهبري در يادگيري و تعيين عوامل مؤثر بر آن بود. روش كار: در مطالعه توصيفي تحليلي حاضر، 170 نفر از دانشجويان مقاطع كارشناسي و كارشناسي ارشد رشته مامايي و دكتري تخصصي بهداشت باروري دانشگاه علوم پزشكي مشهد شركت نمودند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه خودراهبري در يادگيري Fisher و پرسش‌نامه بررسي عوامل مرتبط با خودراهبري در يادگيري بود. تجزيه و تحليل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS و با استفاده از روش‌هاي آماري توصيفي و استنباطي انجام شد. يافته‌ها: ميانگين سني مشاركت كنندگان، 71/5 ± 03/24 سال بود. 7/70 درصد دانشجويان نمره بالايي در آمادگي براي خودراهبري در يادگيري داشتند. تفاوت معني‌داري در نمره يادگيري خودراهبر دانشجويان بر حسب مقطع تحصيلي، رده سني، ميزان علاقه به رشته تحصيلي، وضعيت تأهل و نوع اشتغال مشاهده شد (050/0 P). نتيجه‌گيري: مطابق با نتايج حاصل از پژوهش حاضر مي‌توان با توجه به ميزان علاقه دانشجويان به رشته تحصيلي، سن، مقطع تحصيلي، وضعيت تأهل و اشتغال، افراد در معرض يادگيري خودراهبر پايين را شناسايي نمود.