تبيين تجارب دستياران دندان‌پزشكي از واحد درسي علوم وابسته: يك مطالعه كيفي

زمينه و هدف: اگرچه آموزش دوره دستياري در ايران رشد و روند مثبتي داشته است، اما با چالش‌هايي مواجه مي‌باشد كه وجود اين چالش‌ها اهميت توجه به الزامات ارزيابي را بيشتر مي‌كند. هدف از انجام مطالعه حاضر، شناسايي مشكلات موجود و ارايه راه‌حل‌هايي جهت برگزاري درس علوم وابسته بود. روش كار: اين پژوهش كيفي با تمركز بر روش تحليل محتوا در دانشكده دندان‌پزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد و در سال 93-1392 انجام شد. شركت كنندگان مطالعه را دانشجويان دوره تخصصي دندان‌پزشكي تشكيل دادند كه بر اساس نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها با كمك مشاهده و مصاحبه جمع‌آوري و سپس كدگذاري گرديد و در مقوله‌هاي از پيش تعيين شده‌اي قرار گرفت. يافته‌ها: از يافته‌هاي به دست آمده چندين مضمون استخراج گرديد كه مي‌تواند تجربه ياددهي و يادگيري از درس علوم وابسته دستياران دندان‌پزشكي را ترسيم كند. اين مضامين شامل «ماهيت يادگيري باليني بين رشته‌اي، آموزش و تبادل نظر بين بخشي، بحث گروهي و آشنايي با شيوه‌هاي نوين درماني، متعلق به گروه دندان‌پزشكان بودن، روحيه كار گروهي، نگراني و اضطراب ناشي از برنامه، ارتباط مناسب بين ياد گيرنده و ياد دهنده، متفاوت بودن بسترها و منابع يادگيري بين رشته‌اي، تبديل توانايي‌هاي بالقوه به بالفعل، جنبه‌هاي جذاب تجربه باليني در كنار معلومات تئوري، تضاد و تشابهات بين كار عملي و يادگيري و وابستگي» بود. نتيجه‌گيري: اگرچه طول مدت آموزش دستياري به تفكيك هر رشته تخصصي دندان‌پزشكي كافي به نظر مي‌رسد، اما ايجاد ارتباطات بيشتر بين رشته‌هاي مختلف تخصصي دندان‌پزشكي از جنبه تئوري و عملي، باعث كارامدتر بودن دانش‌آموختگان حرفه‌اي تخصص دندان‌پزشكي مي‌شود.