بررسي استرس محيط دندان‌پزشكي در دانشجويان باليني دانشكده ‌دندان‌پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كرمان در سال تحصيلي 93-1392

زمينه و هدف: دندان پزشكان استرس بالايي را كه مرتبط با كار است، تجربه مي كنند كه از زمان آموزش دندان پزشكي آغاز مي شود. هدف اين مطالعه، مقايسه استرس محيط دندان پزشكي در دانشجويان باليني در دانشكده دندان پزشكي كرمان بر حسب برخي عوامل دموگرافيك بود. روش كار: اين مطالعه مقطعي توصيفي بر روي 165 دانشجوي دوره باليني دندان پزشكي كرمان كه به روش سرشماري انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه استرس محيط دندان پزشكي شامل 32 گويه در 6 حيطه و اطلاعات دموگرافيك بود. امتيازدهي گويه ها بر اساس مقياس ليكرت از 41 بود. پس از جمع آوري اطلاعات، داده ها وارد كامپيوتر شد و در نرم افزار آماري SPSS با استفاده از آزمون هاي T، ANOVA و ضريب همبستگي Pearson در سطح معني داري 5 درصد مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين سني افراد شركت كننده در اين پژوهش، 94/2 ± 63/23 سال بود. 3/53 درصد دختر، 2/78 درصد مجرد و ميانگين معدل افراد 10/1 ± 05/16 بود. ميانگين نمره پرسشنامه 53/14 ± 60/82 از 128 بود. بيشترين ميزان استرس در حيطه كارامدي دانشگاهي در گويه امتحان و كسب نمره قبولي بود. بين دو جنس تفاوت آماري معني داري از نظر ميزان استرس محيط دندان پزشكي مشاهده شد (001/0 P). وضعيت تأهل، داشتن كار دانشجويي، اولويت انتخاب رشته دندان پزشكي با نمره استرس محيط، تفاوت آماري معني داري را نشان نداد. نتيجه گيري: يافته هاي حاصل از اين مطالعه، تأييد مطالعات مشابه در خصوص داشتن استرس محيط دندان پزشكي در دانشجويان دندان پزشكي است. بيشترين استرس محيط دندان پزشكي، امتحانات و ترس از پاس نشدن در امتحان و يا مردودي در دوره مي باشد.