بررسي نيازهاي آموزشي پزشكان خانواده روستايي دانشگاه علوم پزشكي كرمان

زمينه و هدف: تعيين اولويت ها و روش هاي مناسب آموزشي، امكان استفاده بهينه از منابع محدود و در دسترس را فراهم مي نمايد. به دليل نقش مؤثر پزشكان خانواده در ارتقاي سلامت و لزوم طراحي برنامه آموزشي مبتني بر نيازسنجي، اين مطالعه به بررسي نيازهاي آموزشي پزشكان خانواده روستايي شاغل در دانشگاه علوم پزشكي كرمان پرداخت. روش كار: مطالعه توصيفي تحليلي مقطعي حاضر در سال 1393 با حضور 102 پزشك خانواده روستايي كه به روش سرشماري انتخاب شدند، انجام گرديد. ابزار پژوهش، پرسش نامه محقق ساخته دو بخشي بود كه روايي آن توسط استادان صاحب نظر مورد تأييد قرار گرفت. پايايي پرسش نامه نيز با روش آزمون بازآزمون و ضريب Cronbach cent;s alpha برابر با 96/0، تأييد گرديد. داده ها با كمك آزمون هاي آماري در نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: بيشترين نياز آموزشي شامل ختنه، بيوپسي از پوست و مخاط، كشيدن ناخن و برداشت خال و زگيل بود. آموزش مداوم به عنوان اولين اولويت شيوه آموزشي مؤثر اعلام گرديد. بين نياز آموزشي پزشكان خانواده با سابقه كار كلي و سابقه كار در برنامه پزشك خانواده ارتباط معني داري وجود داشت، اما بين نياز آموزشي با جنس، سن، محل تحصيل و فاصله تحصيلي رابطه معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: به منظور ارتقاي سطح دانش و مهارت پزشكان خانواده، ضمن بازنگري در برنامه آموزشي پزشكان عمومي، طراحي برنامه آموزشي مبتني بر نيازسنجي ضروري به نظر مي رسد. بنابراين پيشنهاد مي شود، مسؤولين حوزه سلامت و آموزش مداوم دانشگاه علوم پزشكي كرمان، نتايج مطالعه حاضر را در تدوين برنامه ريزي آموزشي مد نظر قرار دهند تا منجر به ارتقاي اثربخشي اين برنامه گردد.