بررسي ميزان كاربست عناصر برنامه درسي سازنده‌گرا در آموزش عالي: مطالعه موردي در دانشگاه علوم پزشكي شيراز

زمينه و هدف: سازنده گرايي رويكردي است كه تأثيرات عميقي بر رويكردهاي يادگيري و تدريس مي گذارد و به دنبال آن آموزش، تدريس، فراگير، نقش معلم و محيط يادگيري را دچار تغيير مي كند. علوم پزشكي نيز از اين زمينه مستثني نيست. از طرف ديگر، برنامه هاي درسي مهم ترين ابزار و عناصر تحقق بخشيدن به اهداف و رسالت هاي كلي نظام آموزشي هستند. بر اين اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان كاربست عناصر برنامه درسي سازنده گرا در دانشگاه علوم پزشكي شيراز انجام شد. روش كار: اين پژوهش به روش توصيفي پيمايشي انجام گرفت و جامعه آماري آن را دانشجويان تحصيلات تكميلي چهار دانشكده از دانشگاه علوم پزشكي شيراز تشكيل دادند كه 200 نفر به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي نسبتي انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه بود كه پس از تأييد روايي و پايايي، بين گروه نمونه توزيع گرديد. براي تحليل داده ها در بخش آمار توصيفي از ميانگين و انحراف معيار و در بخش آمار استنباطي از آزمون هاي t، Independent t و ANOVA استفاده شد. يافته ها: تفاوت معني داري بين عناصر برنامه درسي و ميانگين نظري آزمون وجود داشت؛ بدين معني كه عناصر برنامه درسي مبتني بر رويكرد سازنده گرايي در دانشگاه علوم پزشكي شيراز، پايين تر از حد متوسط بود. نتيجه گيري: مطالعات گوناگوني در ارتباط با رويكرد سازنده گرايي در آموزش پزشكي انجام شده، اما در داخل ايران چندان مورد توجه نبوده است. با توجه به يافته هاي به دست آمده، توصيه مي شود كه استادان رويكرد سنتي به تدريس را كنار بگذارند و از رويكردهاي جديدتر مانند سازنده گرايي استفاده نمايند.