ديدگاه كارورزان دانشگاه علوم پزشكي تبريز در مورد آموزش عملي و مهارت‌هاي باليني بر اساس سند حداقل توانمندي‌هاي مورد انتظار پزشكان عمومي در ايران

زمينه و هدف: آموزش پزشكي بر دو اصل مهارت هاي عملي و دانش نظري استوار است و آموزش باليني جزء ضروري آموزش پزشكي به شمار مي رود. يكي از روش هاي مناسب ارزشيابي يك سيستم، تعيين كيفيت آموزشي از ديدگاه فراگيران آن مي باشد. در مطالعه حاضر، ديدگاه كارورزان سال آخر رشته پزشكي در خصوص آموزش عملي و مهارت هاي باليني بررسي گرديد. روش كار: در اين مطالعه توصيفي مقطعي كه در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشكي تبريز انجام گرفت، ۱۲۲ كارورز كه در ترم ۱۴ مشغول به تحصيل بودند، به شيوه سر شماري در مطالعه شركت كردند. پرسش نامه اي حاوي 18 عنوان در خصوص مهارت هاي باليني و ارتباطي و 35 عنوان در حيطه اقدامات عملي به شركت كنندگان داده شد. پس از تكميل پرسش نامه ها، داده ها با استفاده از آمار توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: 3/11 درصد شركت كنندگان توانمندي خود را در برقراري ارتباط مؤثر با مراجعان در حد بسيار زياد و 7/48 درصد آن ها اين مهارت را زياد اعلام كردند. در خصوص پرسش هاي مربوط به اقدامات عملي، 5/62 درصد پاسخ دهندگان بيان نمودند كه آموزش هاي لازم را در مورد كمك هاي اوليه ديده اند و فقط 7/13 درصد توانمندي خود را كم و 5/2 درصد هم بسيار كم ارزيابي كردند. نتيجه گيري: در حيطه مهارت هاي باليني و ارتباطي، به غير از مواردي مانند »توانايي گرفتن شرح حال باليني هدفمند و درست و ثبت يافته ها « كه آموزش شركت كنندگان در آن تا حدودي مطلوب بود و بيشتر افراد توانمندي خود را در حد زياد ارزيابي كرده بودند، بقيه موارد در حد متوسط و كم ارزيابي شد.