رابطه بين شيوه‌هاي يادگيري با حل مسأله در دانشجويان دوره كارشناسي رشته پرستاري دانشگاه علوم پزشكي اصفهان

زمينه و هدف: افراد با توجه به سبك يادگيري، پردازش متفاوتي از محيط و مسايل دارند و راهبردهاي متفاوتي براي حل مسأله انتخاب مي كنند. هدف از انجام تحقيق حاضر، تعيين رابطه بين شيوه هاي يادگيري با راهبردهاي حل مسأله در دانشجويان مقطع كارشناسي رشته پرستاري دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بود. روش كار: اين مطالعه به روش همبستگي انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان كارشناسي رشته پرستاري دانشگاه علوم پزشكي اصفهان در سال تحصيلي 93-1392 (380 نفر) بود كه از ميان آنان، 191 نفر با استفاده از نمونه گيري تصادفي طبقه اي و متناسب با حجم، بر اساس فرمول حجم نمونه Cochran انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها، پرسش نامه سبك يادگيري Kolb و پرسش نامه راهبردهاي حل مسأله Cassidy و Long بود كه به دليل پركاربرد بودن، به روايي آن ها اعتماد شد. پايايي پرسش نامه ها بيشتر از 70/0 برآورد گرديد. داده ها با استفاده از آزمون هاي ضريب همبستگي Pearson و رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: بر اساس يافته ها، بين شيوه يادگيري تجربه عيني با شيوه سازنده حل مسأله رابطه معكوسي مشاهده شد. شيوه يادگيري تجربه عيني با شيوه غير سازنده حل مسأله رابطه مستقيم و مفهوم سازي انتزاعي با شيوه غير سازنده حل مسأله رابطه معكوسي داشت. همچنين، بهترين پيش بيني كننده شيوه حل مسأله سازنده و غير سازنده، شيوه يادگيري تجربه عيني بود. نتيجه گيري: با توجه به نتايج مطالعه مبني بر وجود رابطه بين شيوه يادگيري و حل مسأله، پيشنهاد مي شود كه در دوره هاي آموزشي، سبك ها و شيوه هاي يادگيري به دانشجويان و استادان معرفي شود تا با توجه به شناسايي شيوه يادگيري، نسبت به استفاده از راهبرد مناسب براي حل مسأله اقدام گردد. همچنين، در دوره هاي آموزش پرستاري به كلاس هاي كارآموزي عملي كه امكان يادگيري عيني را براي دانشجويان فراهم مي كند، توجه بيشتري شود.