موانع اجراي مراقبت پرستاري مبتني بر شواهد از ديدگاه استادان پرستاري دانشكده پرستاري و مامايي رفسنجان و كرمان

زمينه و هدف: مراقبت مبتني بر شواهد، به استفاده از شواهد معتبر به دست آمده از تحقيقات در عملكرد باليني گفته مي شود كه با توجه به شرايط بيمار و نوع بيماري وي اجرا مي گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسي موانع اجراي مراقبت پرستاري مبتني بر شواهد از نظر استادان و مربيان آموزشي انجام شد. روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي مقطعي بود كه با مشاركت 70 نفر از استادان و مربيان هيأت علمي و غير هيأت علمي دانشكده پرستاري رفسنجان و كرمان در مقاطع مختلف تحصيلي صورت گرفت. شرايط ورود به مطالعه، داشتن حداقل مدرك كارشناسي و دو سال سابقه كار بود. پرسش نامه پژوهشگر ساخته شامل خصوصيات دموگرافيك مانند سن، جنس، سطح تحصيلات، سابقه كار و... و موانع عملكرد مبتني بر شواهد از نظر استادان تكميل گرديد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي (فراواني و درصد) در نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: 6/68 درصد مشاركت كنندگان را زنان و 4/31 درصد را مردان تشكيل دادند. بيشتر نمونه ها (3/44 درصد) در رده سني 35 تا 44 سال قرار داشتند. از ديدگاه مربيان و استادان، مهم ترين موانع اجراي پرستاري مبتني بر شواهد در حيطه آموزشي »نداشتن افراد آموزش ديده براي چگونگي به كارگيري يافته هاي تحقيقي در امر مراقبت مبتني بر شواهد « با 3/94 درصد، در حيطه مديريتي »عدم آگاهي مديران پرستاري از ضرورت مراقبت پرستاري مبتني بر شواهد « با 7/85 درصد و در حيطه فردي »عدم مهارت كافي براي اجراي مراقبت مبتني بر شواهد « و »عدم آگاهي پرستار از مراقبت مبتني بر شواهد « با 7/85 درصد بود. نتيجه گيري: از جمله موانع عمده در كاربرد پرستاري مبتني بر شواهد، مي توان به دو حيطه آموزش و مديريت اشاره كرد. بنابراين، با فراهم نمودن امكان دسترسي كاركنان پرستاري به منابع و امكانات كتابخانه اي و آموزش مداوم آن ها در زمينه مراقبت مبتني بر شواهد و به روز كردن اطلاعات آن ها، مي توان گام مؤثري در اين راستا برداشت كه اين امر مستلزم همراهي و برنامه ريزي مديران در سطوح مختلف مي باشد.