تأثير آموزش باليني كاردرماني بر ميزان خودكارامدي و استدلال باليني دانشجويان

زمينه و هدف: ايجاد شايستگي باليني در دانشجويان دانشگاه هاي علوم پزشكي، هدف نهايي آموزش اين افراد است. ارزيابي دانشجويان از كارامدي خود، مي تواند راهنماي مناسبي براي پيش بيني شايستگي باليني آن ها باشد. بنابراين، مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير آموزش هاي باليني كاردرماني بر ميزان خودكارامدي و استدلال باليني دانشجويان پس از گذراندن دوره آموزشي در طول يك ترم تحصيلي و همچنين، بررسي ارتباط اين دو عامل با هم انجام شد. روش كار: اين مطالعه به صورت مقطعي بر روي 42 نفر از دانشجويان سال سوم و چهارم مقطع كارشناسي رشته كاردرماني كه در حال گذراندن واحد آموزش باليني بودند، صورت گرفت. پژوهش در تمامي مراكز آموزش باليني كاردرماني دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز، به روش سرشماري و در سال 1393 انجام گرديد. دو پرسش نامه خودكارامدي عمومي (10 سؤال) و خودارزيابي استدلال باليني بازانديشي (26 سؤال) مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصيفي، آزمون هاي Paired t، Independent t و آزمون همبستگي Pearson تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: يافته ها نشان دهنده تغيير معني دار (87/3 ± 97/29 در پيش آزمون و 04/4 ± 80/31 در پس آزمون) در ميزان خودكارامدي دانشجويان به واسطه آموزش باليني در طول يك ترم تحصيلي بود (009/0 = P). ميانگين تغييرات نمرات استدلال باليني و بازانديشي در پيش آزمون و پس آزمون، با وجود افزايش در انتهاي ترم تحصيلي (87/3 ± 97/29 و 04/4 ± 80/31)، معني دار نشد (460/0= P). همبستگي ضعيفي بين متغير خودكارامدي و استدلال باليني بازانديشي دانشجويان در انتهاي ترم تحصيلي مشاهده گرديد (39/0 = r، 010/0 = P). نمرات دانشجويان در دو جنس و در هر دو مورد، تفاوت معني داري را نشان نداد. نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه برنامه هاي آموزش باليني در رشته كاردرماني، موجب ايجاد و ارتقاي خودكارامدي در دانشجو مي شود، اما ميزان استدلال باليني را در آن ها افزايش نمي دهد. بنابراين، بازبيني در امر آموزش باليني دانشجويان و تقويت طرح درس هاي باليني، ضروري به نظر مي رسد.