بررسي سيستماتيك تأثير يادگيري مبتني بر مسأله در يادگيري، رضايتمندي و اثربخشي آن در آموزش پزشكي ايران

زمينه و هدف: دورنماي اصلي آموزش پزشكي، بهبود كيفيت مراقبت هاي بهداشتي مي باشد كه توسط پزشكان انجام مي گيرد. اين كه پزشكان در چه سطحي و در چه زماني خدمات خود را ارايه كنند، به آموزش پزشكي وابسته است كه دانشجويان پژوهشگري تربيت كند تا پاسخگوي نيازهاي در حال تغيير جامعه باشد. يادگيري مبتني بر مسأله به عنوان يكي از روش هاي يادگيري دانشجو محور، مي تواند چنين بستري را فراهم سازد. هدف از انجام مطالعه حاضر، دستيابي به اطلاعات مناسبي براي استفاده مؤثر از اين روش آموزش، در عرصه آموزش پزشكي ايران با استفاده از مرور نظام مند و با ارايه شواهد موجود در اين زمينه بود. روش كار: مطالعه حاضر، 16 مقاله انجام شده در زمينه يادگيري مبتني بر مسأله را كه در زمينه ميزان تأثير آن در يادگيري، رضايتمندي و اثربخشي آن در آموزش پزشكي بود، مورد بررسي قرار داد. كليه مقالات با استفاده از كليد واژه هاي آموزش پزشكي، يادگيري مبتني بر مسأله و ايران و از پايگاه هاي اطلاعاتي PubMed، Magiran، Google Scholar، SID، IranMedex و ISI كه از سال هاي 941382 در ايران منتشر شد، استخراج گرديد. نتايج كليه مطالعات بر اساس چك ليست مطالعات ارزيابي باليني CASP (Critical Appraisal Skills Programme) و چك ليست مطالعات توصيفي تحليلي (STrengthening the Reporting of OBservational studies in Epidemiology يا STROBE) توسط دو ارزياب مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: از130 مقاله يافت شده، 16مقاله وارد مطالعه گرديد. ميزان رضايت از اين نوع روش آموزش، بالا گزارش شد. همچنين، عملكرد دانشجويان با اين روش آموزش خوب بود و تأثير معني داري در افزايش يادگيري دانشجويان، به خصوص در حيطه باليني و عملي، تقويت يادگيري فعال، خودراهبري، انگيزش و تفكر نقادانه داشت. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، يادگيري مبتني بر مسأله مي تواند به عنوان يك روش آموزش مؤثر و ارزشمند در آموزش پزشكي ايران مورد استفاده قرار گيرد.