مقايسه تأثير روش‌هاي آموزش شبيه‌سازي مبتني بر مانكن و سنتي، بر دانش و عملكرد دانشجويان رشته فوريت‌هاي پزشكي در كارآموزي در عرصه احياي قلبي- ريوي

زمينه و هدف: مراقبت پرستاري در احياي قلبي ريوي (Cardiopulmonary resuscitation يا CPR) به آموزشي نياز دارد كه منجر به يادگيري ماندگار مطالب و مهارت هاي عملي گردد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه دو شيوه تدريس شبيه سازي مبتني بر مانكن و سنتي در آموزش اين درس به دانشجويان رشته فوريت هاي پزشكي انجام شد. روش كار: اين مطالعه از نوع تجربي با دو گروه مداخله و شاهد و طرح پيش آزمون و پس آزمون بود كه بر روي دانشجويان رشته فوريت هاي پزشكي صورت گرفت. دانشجويان به روش تصادفي به دو گروه 15 نفره تقسيم شدند. كارآموزي در گروه مداخله CPR به روش شبيه سازي مبتني بر مانكن و در گروه شاهد به شيوه سنتي اجرا گرديد. دانش تئوري و مهارت عملكردي شركت كنندگان در سه مرحله قبل از شروع مطالعه، پايان ترم و چهار ماه بعد از پايان ترم با استفاده از پرسش نامه و چك ليستي كه توسط پژوهشگر آماده سازي شده بود و همچنين، به وسيله آزمون هاي آماري t و اندازه گيري مكرر مورد سنجش قرار گرفت. يافته ها: يافته ها نشان داد كه آزمون عملي و تئوري در گروه شاهد و مداخله قبل از انجام مطالعه، اختلاف معني داري با يكديگر نداشت (050/0 P). در پايان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتيب 92/1 ± 86/14 و 84/1 ± 53/22 و نمرات گروه مداخله به ترتيب 69/1 ± 80/14 و 05/5 ± 80/34 به دست آمد كه تنها در نمره آزمون عملي بين دو گروه اختلاف معني داري مشاهده گرديد (001/0 = P). چهار ماه پس از پايان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتيب 26/3 ± 33/10 و 13/2 ± 4/19 و نمرات گروه مداخله به ترتيب 88/1 ± 86/11 و 05/5 ± 80/34 گزارش شد كه اين اختلاف باز هم در آزمون عملي معني دار بود (001/0 = P). نتيجه گيري: با توجه به نتايج مطالعه، پيشنهاد مي شود كه از شيوه آموزشي شبيه سازي مبتني بر مانكن براي آموزش دانشجويان رشته فوريت هاي پزشكي استفاده شود.