مقايسه حساسيت اخلاقي دانشجويان ترم آخر پرستاري و پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه آزاد اسلامي واحد مشهد

مقدمه: حساسيت اخلاقي، تركيبي از اگاهي فرد از ابعادي چون ،مسئوليت پذيري و اهميت دادن به مسائل اخلاقي است، افزايش تجربه به تنهايي سبب افزايش حساسيت اخلاقي نمي شود بلكه بايستي همراه با يادگيري و توسعه دانش باشد از طرف ديگر با توجه به تأثير محيط آموزشي و كوريكولوم پنهان در ايجاد و توسعه ويژگي هاي حرفه اي دانشجويان علوم پزشكي، بر آن شديم كه حساسيت اخلاقي را در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي و دانشجويان پرستاري مورد بررسي قرار دهيم. روش كار: در اين پژوهش مقطعي و تحليلي 82 نفر از دانشجويان كارشناسي پرستاري ترم آخر به روش سرشماري و 123 نفر از پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي به روش نمونه گيري آسان، پس از اخذ رضايت آگاهانه وارد تحقيق شدند. جهت جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه استاندارد حساسيت اخلاقي Luetzen استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار 16 SPSSمورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: 123 ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺳﻨﯽ ( 35/02± 6/44) و 82 داﻧﺸﺠﻮي ﭘﺮﺳﺘﺎري ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺳﻨﯽ(20/88±0/80) ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﺮه ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ اﺧﻼﻗﯽ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎري9/74± 61/34 و ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺎ ﻧﻤﺮه 8/77±62/41 در ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻗﺮار داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻔﺎوت آﻣﺎري ﻣﻌﻨﺎداري در دو ﮔﺮوه وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ(0/416=P). آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻧﻤﺮه ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺎ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي دﻣﻮﮔﺮاﻓﯿﮏ ﻧﯿﺰ ارﺗﺒﺎط ﻣﻌﻨﺎداري ﻧﺪاﺷﺖ. نتيجه گيري: بيشتر پرستاران و دانشجويان در سطح حساسيت اخلاقي متوسط قرار داشتند. با توجه به تأثير متقابل رويكردهاي اخلاقي پرستاران در كيفيت خدمات مراقبتي و الگوپذيري دانشجويان از آنها، تقويت اين مقوله از طريق بازآموزي پرستاران و نظارت هاي كيفي بر عملكردهاي حرفه اي پرستاران و تأكيد اين مقوله در آموزش دانشجويان پرستاري بايستي مورد توجه قرار گيرد.