ارتباط ديسترس اخلاقي و تكامل اخلاقي در پرستاران دانشگاه علوم پزشكي بم

مقدمه: ديسترس اخلاقي، يكي از مسائل اخلاقي شايع در حرفه هاي بهداشتي است كه مي تواند عواقب متفاوتي را براي پرستاران به دنبال داشته باشد. پرستاران جهت انجام مراقبت هاي روزمره خود بايد از سطح مناسب تكامل اخلاقي برخوردار باشند. بنابراين تحقيق حاضر با هدف ارتباط ديسترس اخلاقي و تكامل اخلاقي در پرستاران دانشگاه علوم پزشكي بم صورت گرفت. روش كار: اين پژوهش بر روي 166 پرستار دانشگاه علوم پزشكي بم در( 1394 ) با روش سرشماري انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ديسترس اخلاقي Corley و پرسشنامه تكامل اخلاقي Kohlberg جمع آوري گرديد. روايي و پايايي پرسشنامه ديسترس اخلاقي به ترتيب 88 % و 0/91 و پرسشنامه تكامل اخلاقي 86 % و 0/95 محاسبه گرديده است. داده ها توسط نرم افزار آماري SPSS 20 و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﻫﺎي ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ و اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺮﺳﻮن و اﺳﭙﯿﺮﻣﻦ، آزﻣﻮن t ﺑﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي ﻣﺴﺘﻘﻞ و آﻧﺎﻟﯿﺰ وارﯾﺎﻧﺲ ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﻮع ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﻘﻄﻌﯽ از ﻧﻮع ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ- ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻮد. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: 10 ﻧﻔﺮ( 6/0 درﺻﺪ) از ﭘﺮﺳﺘﺎران در ﺳﻄﺢ ﭘﯿﺶﻋﺮﻓﯽ، 51 ﻧﻔﺮ (30/7 درﺻﺪ) در ﺳﻄﺢ ﻋﺮﻓﯽ، 94 ﻧﻔﺮ( 56/6 درﺻﺪ) در ﺳﻄﺢ ﭘﺲﻋﺮﻓﯽ (NP) ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ در ﺳﻄﺢ ﭘﯿﺶ ﻋﺮﻓﯽ اﻓﺮاد ﺗﺎﺑﻊ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺤﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ در ﺳﻄﺢ ﻋﺮﻓﯽ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﻮاﻧﯿﻦ و اﺻﻮل اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و در ﺳﻄﺢ ﭘﺲ ﻋﺮﻓﯽ ﺗﺎﺑﻊ اﺻﻮل ﺷﺎﺧﺺ اﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﯿﻦ ﺗﮑﺮار دﯾﺴﺘﺮس و ﺳﻦ، راﺑﻄﮥ ﻣﻌﻨﺎداري وﺟﻮد داﺷﺖ (0/05 P). ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺪت دﯾﺴﺘﺮس ﮐﻢﺗﺮ اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﺑﺮ روي ﺷﺪت دﯾﺴﺘﺮس اﺧﻼﻗﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺗﺄﺛﯿﺮ داﺷﺖ (0/05 P). ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ در زﻧﺎن ﺷﺪت دﯾﺴﺘﺮس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ اﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ، ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﮑﺎﻣﻞ اﺧﻼﻗﯽ و دﯾﺴﺘﺮس اﺧﻼﻗﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ. نتيجه گيري: در اين پژوهش شدت و تكرار ديسترس اخلاقي در محيط هاي باليني بر سطح تكامل اخلاقي پرستاران تأثيري نداشته است. سطح ديسترس اخلاقي در ابعاد شدت و تكراردر حد متوسط بود. همچنين تقريباً نيمي از پرستاران مورد تحقيق در سطح پس عرفي قرار داشتند كه در كل بيانگر نامطلوب بودن سطح تكامل اخلاقي پرستاران بود. از اين جهت با عنايت به نتايج حاصله و نداشتن ارتباط بين ويژگي هاي فردي و تكامل اخلاقي لزوم توجه بيشتر مسئولين پرستاري به امر تربيت اخلاقي پرستاران از هر جنس و سابقه كار و در هر سني احساس مي شود.