آغاز و ارتقاي عرفان و تصوف از قرن پنجم تا قرن هفتم هجري

دين اسلام، دين صلح و همزيستي ، دين آرامش و همدلي و مودت است.صلح و همزيستي از توصيه هاي الهي در قرآن و از اهداف مهم انبياء به ويژه پيامبر اسلام مي باشد.همچنين عرفان و تصوف موضوع مهم نثر و شعر ادبيات فارسي از آغاز بوده است و نويسندگان و شاعران زبان فارسي مداوم با كمال هنر و زيبايي،افكار عارفانه را معرفي نموده اند.از ميان عارفان معروف كه متقدمان متصوفه نامبردارند با يزيد بسطامي، حسين بن منصورحلاج، ابو سعيد ابو الخير ، محمد بن منور ، ناصر خسرو قبادياني و بابا طاهر عريان را بايد نام برد كه شعر عارفانه را رونق و رواج داده اند.در اين دوره نا فقط شاعران نامي ظهور كرده بلكه كتب هاي بسيارازرندۀ متصوفه نيز از مولفان برجسته ديده مي شود.در مقالۀ حاضر سعي مي شود كه نقش شاعران متصوفۀ نامي از ابو سعيد ابو الخير گرفته تا مولانا جلال الدين رومي با آثار مهم شان بررسي شود كه چگونه شاعران نامبرده بوسيلۀ شعرشان پيام هاي صلح و آشتي را بين مردم رواج داده اند.