عرفان و تجلي آن در غزليات حويزي

حويزي از شاعران برجستة فارسي گوي در سده هجدهم است. از آنجا كه وي به اسرار سلوك و رموز معرفت واقف بوده، در جاي جاي غزليات خويش، نكات مهم عرفاني را به بياني شورانگيز ارائه كرده است كه گرايش هاي عرفاني و صوفيانه در اشعارش مشهود است تا آنجايي كه در عمق روح و روان خواننده تأثير بگذارد. ملاحظات عرفاني حويزي با همة ذوق و ظرافتي كه دارد، عرفان خودبنيان و مستقل نيست بلكه چنين به نظر مي رسد كه وي بيشتر از راه مطالعة آثار شعر شاعران و عارفان بزرگ ايراني آشنا و مأنوس شده و به دنبال اين آشنايي، ذوق مندي ها و ملاحظات عرفاني خود را نيز در ظرف شعر ارائه و عرضه كرده است. اشارت هاي حويزي به مفاهيم عارفانه از آن جهت كه با ادبيات كلاسيك ايران و نيز با عرفان اسلامي آشنايي داشته، سطحي نيست، بلكه ترسيم كنندة زواياي فراواني از احساس و انديشة عرفاني است. در مقالة حاضر، گرايش ها و انديشه هاي عرفاني حويزي، از منظر شعرهاي فارسي او كه مشتمل بر غزليات اوست، معرفي و بررسي شده است تا از اين جهت بتوان به فضاي فكري و نوع نگاه حويزي به مهم ترين مسائل حوزة عرفان دست يافت.