پتانسيل سنجي توليد انرژي زيستي حاصل از محصول ذرت با رويكرد ردپاي آب

ترويج تأمين انرژي از زيست‏توده براي كاهش انتشار گازهاي گلخانه‏اي، سبب تمركز بر توليد محصولات مهم از منظر انرژي و در نهايت، افزايش مصرف آب شده است. از اين‏رو، در پژوهش حاضر براي بررسي پيوند آب و انرژي زيستي، از شاخصي با عنوان «رد پاي آب» استفاده شد. به اين منظور، اطلاعات مرتبط با محصول ذرت دانه‏اي در دشت‏هاي استان خوزستان جمع‏آوري شد. براساس محاسبات انجام‌شده مشخص شد كه رد پاي آب محصول ذرت در سطح استان، ميانگيني برابر با (m3/ton) 3355.6 دارد و رد پاي آب زيست‏تودۀ آن نيز برابر با (m3/ton) 214.9 است. همچنين، بررسي رد پاي آب انرژي زيست‏تودۀ ذرت نشان داد بيشترين و كمترين رد پاي آب هر واحد از انرژي به‌ترتيب در دشت بهبهان (m3/GJ) 27.1 و در دشت عباس‏آباد (m3/GJ) 10 وجود دارد. بر اين اساس، استان خوزستان با ميانگين رد پاي آب (m3/GJ) 13، وضعيت بهتري از منظر رد پاي آب زيست‏تودۀ ذرت نسبت به كشورهايي نظير زيمباوه، برزيل و آمريكا به‌ترتيب با رد پاي آب برابر با 200، 39 و 18 (m3/GJ) دارد. با تهيۀ نقشۀ پتانسيل توليد انرژي زيست‏توده با رويكرد رد پاي آب نيز مشخص شد كه دشت‏هاي جنوب شرقي استان (به‏ويژه بهبهان، اميديه، هنديجان)، به دليل آنكه رد پاي آب انرژي زيست‏تودۀ آنها ‌بين 12 تا 27.1 (m3/GJ) است، اولويت كمي براي توليد زيست‏توده دارند و در مقابل، دشت‏هاي شمالي و شرقي (به‏ويژه عباس‏آباد، انديمشك، صيدون و قلعه تل) با رد پاي آب انرژي زيستي 10 تا 10.9 (m3/GJ)، اولويت زيادي براي استفاده از زيست‏تودۀ ذرت براي توليد انرژي دارند.