امكان‌سنجي به‌كارگيري مدل شبيه‌سازي – بهينه‌سازي براي ارزيابي تصميم‌‌هاي مبتني بر پيوند آب – انرژي – غذا با لحاظ خسارت‌هاي محيط‏ زيستي

رشد جمعيت و همراه با آن، افزايش نيازهاي حياتي، سبب به وجود آمدن مفهوم پيوند آب – انرژي – غذا و افزايش توجه به آن شده است تا بتوان با استفاده از اين مفهوم، از منابع در دسترس به‌صورت بهينه استفاده كرد. يكي از مسائل مهم در استفادۀ بهينه از منابع كه كمتر مورد توجه قرار گرفته است و به اندازه‏اي كه به بحث‏هاي هزينه و سود پرداخته شده به آن توجه نشده‌، در نظر گرفتن خسارت‏هاي ‏محيط‏ زيستي است. نكتۀ ديگر در كنار استفادۀ بهينه از منابع، توجه به تأمين پايدار نيازهاست تا در مدت بهره‏برداري، بخش‏هاي مختلف سيستم دچار اختلال نشوند. همچنين، تأثيرگذار بودن خود پيوند در تصميم‏ها نيز مهم است، چون در صورت تأثيرگذاري اندك آن، نيازي به پيچيده كردن مدل تصميم نخواهد بود. در مطالعۀ حاضر، مدل رياضي پيوند آب – انرژي – غذا در يك منطقۀ مطالعاتي با دو هدف حداقل‏‏‏سازي هزينه‏ها و حداكثرسازي قابليت اطمينان پياده‏سازي شد و با استفاده از الگوريتم بهينه‏سازي جامعۀ مورچه‏ها، جواب‏هاي بهينه به دست آمد. همچنين، تأثير در نظر گرفتن و نگرفتن پيوند بين منابع مصرفي و تأثير آن بر هزينه‏ها بررسي شد. نتايج نشان داد در نظر گرفتن خسارت‏هاي محيط ‏زيستي، بدون وضع سياست‏هاي تشديد اين آثار، تأثيري در تصميم‏ها نمي‏گذارد و فقط سبب رشد هزينه‏هاي سيستم مي‏شود. بررسي تأثيرگذاري پيوند، مشخص كرد كه در نظر گرفتن پيوند، بهينه‏ترين حالت در تصميم‏‏هاي با هدف حداقل‏‏سازي هزينه‏ها را دارد و سبب عملكرد بهتري در حداكثرسازي شاخص قابليت اطمينان كلي سيستم، بدون تأثير منفي بر ساير بخش‏ها مي‏شود.