بررسي شيوع كانال دوم در اينسايزورهاي منديبل در راديوگرافي CBCT و پري اپيكال

زمينه و هدف: دانش دقيق درباره مورفولوژي كانال ريشه دندان براي انجام درمان ريشه استاندارد ضروري است. دندان‌هاي اينسايزور منديبل معمولأ به صورت تك ريشه و تك كانال هستند، اما گاهي داراي كانال دوم مي‌باشند كه عدم توجه به آن سبب شكست در درمان‌هاي اندودنتيك مي‌شود. لذا هدف از انجام اين مطالعه، تعيين و مقايسه دقت راديوگرافي پري اپيكال با CBCT در مشاهده كانال دوم در اينسيزورهاي منديبل بود. روش بررسي: اين مطالعه يك پژوهش تحليلي، مقطعي است و از لحاظ شيوه گردآوري و تحليل داده ها به طرح هاي همبستگي تعلق دارد. جامعه آماري شامل 292 تعداد راديوگرافي پري اپيكال و CBCT از دندان‌هاي اينسيزور منديبل در 73 بيمار(شامل41 زن و 32 مرد) مورد بررسي قرار گرفت. تمام بيماران نياز به تهيه اين تصاوير براي پروسه درماني خود داشتند. راديوگرافي‌ها به وسيله دو دانشجوي دندانپزشكي آموزش ديده در برش‌هاي اگزيال، كرونال و كراس سكشنال ارزيابي شدند. تعداد كانال اينسيزور هاي پايين و شكل آن با توجه به طبقه بندي ورتوچي براي مورفولوژي كانال دندان ثبت شدو پايايي بين بررسي كنندگان توسط روش آزمون مجدد كوهنز بررسي شد و 0.82 بود. در صورت وجود هرگونه عدم اتفاق نظر بين دو دانشجو ، از راديولوژيست مشورت گرفته مي‌شد تا تصميم نهايي را بيان كند. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري تي تست تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: در بررسي CBCT ديده شد كه 78.4 درصد از اينسايزورهاي منديبل يك كاناله و در بقيه موارد دو كاناله بودند، اما در بررسي با راديوگرافي پري اپيكال هيچ‌كدام از دندان‌ها وجود دو كانال را نشان ندادند. دندان‌هاي سانترال نسبت به دندان‌هاي لترال و مردان در مقايسه با زنان تعداد موارد دو كاناله بيشتري داشتند. در طبقه‌بندي ورتوچي در ميان دندان‌هاي دو كاناله بيشترين شيوع مربوط به تايپ چهار(6.4 درصد) و كمترين شيوع مربوط به تايپ سه(4 درصد) بود. نتيجه‌گيري: با وجود اين كه راديوگرافي پري اپيكال يك روش روتين براي انجام درمان‌هاي ريشه مي‌باشد، اما هنگامي‌كه درمان ريشه با شكست مواجه مي‌شود و يا احتمال حضور كانال دوم وجود دارد بايد از راديوگرافي CBCT بهره برد.