داباوري شكاكانه و محدوديت‌هاي شناختيِ بشر

يكي از مهم‌ترين استدلالاتي كه به نفع محدوديت شناختي بشر از سوي خداباوران‌شكاك (خداباوراني كه قائل به محدويت شناختي بشر در شناخت اهداف و دلايل خداوند هستند) ارائه شده، «تمثيل والدين» استفان ويكستراست. ويكسترا با ارائۀ اين استدلال، نشان مي‌دهد همان‌طور كه كودك نمي‌تواند دلايل والدينش را براي رواداري رنج بداند، آدمي نيز نمي‌تواند از دلايل خداوند براي رواداري رنج آگاه باشد. به همين‌خاطر از نظر او نمي‌توان از نيافتن دلايل خداوند به نبودِ آنها استنتاج كرد. ازاين‌رو استدلال قرينه‌اي شر ناتمام مي‌ماند. اين استدلال از سوي فيلسوفاني چون بروس راسل و ويليام رو و ترنت دوئرتي به چالش كشيده شده است. آنها در مقابل اين استدلال، «تمثيل والدين مهربان» را عرضه مي‌كنند كه عكسِ استدلال ويكسترا، مطرح مي‌كند والدين عاشق و مهربان در زمان سختي و رنج، كودكشان را تنها نمي‌گذارند يا به طريقي سعي مي كنند تا دليلِ سختي و رنج را براي كودك روشن كنند. لذا از نظر آنها اگر خداباوري صادق باشد، انتظار مي‌رود كه اين جهان، جهاني شفاف باشد و بتوان به دلايل خداوند پي ‌برد. در اين مقاله مي‌كوشيم نشان دهيم اساساً «تمثيل والدين» با محدوديت‌هايي مواجه است كه نه مي‌توان به سودِ خداباوري شكاكانه از آن بهره جست و نه عليه آن. از سوي ديگر ادعاي شفافيت منتقدان را نيز نقد خواهيم كرد. در نهايت با پرداختن به استدلالات آلستون نشان خواهيم داد كه ادعاي محدوديت شناختي از سوي خداباوران شكاك بدون پشتوانه نيست. ملاحظه خواهيم كرد كه استدلالات او معتبر است. از اين رو، مي توان، ادعاي محدوديت شناختي از سوي خداباوران شكاك را موجه دانست.