انگيزه‌هاي سياسي تفكر فلسفي رورتي

رورتي با به چالش‌كشيدن كل سنت‌ فلسفي غرب كه به عقيده او باعث دوگانه‌‌انگار‌ي‌هاي مختلف بيفايده نظري در طول تاريخ فلسفه شده است،درصدد است در بسترفرهنگ رستگاري‌بخش ادبيبه ساختار‌شكني مسائل مختلف فلسفه و رفع اين دوگانه‌انگاريها مبادرت ورزد.به عقيده او فيلسوفان سنتي با باور به واقعيت‌‌هاي فراانساني و فراتاريخي به انسان‌ها به مثابه خادمان و كاشفان آن واقعيت بيروني نگاه مي‌كردند.اما رورتي با ايجاد خط انشقاقي ميان حوزه‌ي خصوصي وحوزه‌ي عمومي مي‌خواهدسهم و دخالت فيلسوفان را در ارائه ديدگاه‌هاي نظري و فلسفي مشخص كند و ادعا كند حوزه سياست نيازي به آن ندارد كه مباني خود را از معيارهاي فردي حوزه‌ي خصوصي كسب نمايد؛چيزي كه زمينه بلندپروازيهاي متافيزيكي فيلسوفان را فراهم ميآورد.به منظور مقابله با چنين تفكري،رورتي به جاي مفهوم سنتي حقيقت(مفهوم حقيقت به مثابه محور انديشه سنت فلسفي)،بحث همبستگي را پيش مي‌كشد؛يعني توافق بر سر مسائل گوناگون كه نتيجه‌ي نگاه پراگماتيكي ما به امور و متاثر از هنجارهاي جامعه‌ي خاص و استفاده ابزاري ما از واژگان‌ها است.به عقيده رورتي انسانها با خلق واژگان جديد كه ابزارهاي سازگاري با زيست‌بوم هستند درصدد ايجاد همبستگي هرچه بيشتر و به تبع در مسير جامعه‌اي عدالت‌محور و آزاد و به دور از هر گونه تبعيض و رنج گام برميدارند.در چنين جامعه‌اي است كه حقيقت خود را از طريق پويايي‌هاي آن جامعه نشان خواهد داد.فرض ما اينست كه انديشه‌ي فلسفي(يا به تعبير بهتر،پسافلسفي)رورتي پيش از هر چيز در راستاي يك انديشه‌ي سياسي و اتخاذ رويكرد شووينيستي اوست.به عبارت ديگر، مهيا ساختن زمينه براي برقراري يك جامعه‌ي ليبرالدموكرات باعث انديشه هاي فلسفي وي شده است.