جايگاه گروه‌هاي ذينفع گردشگري در اسناد بالادستي ج. ا. ايران

در دنياي كنوني، روز به روز بر تعداد كارشناسان و صاحب‌نظراني كه اثربخشي مشاركت و دخالت دولت در صنعت گردشگري و كارآئي سياست‌هاي آنها را مورد ترديد قرار مي‌دهند، افزوده مي‌شود. گروه هاي ذينفع غيردولتي و بخش خصوصي در حوزه گردشگري (تورگردانان، مراكز اقامتي و پذيرايي و مراكز حمل و نقل) از اركان اصلي سياستگذاري گردشگري محسوب مي شوند. اين گروه ها مي بايست سهم ويژه اي در سياستگذاري در حوزه گردشگري داشته و همراه با نهادهاي دولتي و البته هماهنگ با آنها، در پي گسترش اين حوزه و بالطبع رسيدن به اهداف اقتصادي خويش باشند. حال سؤال اينجاست كه؛ گروه‌هاي ذينفع غيردولتي در سياستگذاري گردشگري ايران چه جايگاهي دارند؟ اين پژوهش به روش كيفي و با استفاده از منابع كتابخانه اي و آماري، به توصيف و تحليل داده‌ها پرداخته است. براي دستيابي به اطلاعات دست اول، ابتدا پرسش‌هاي مربوط به مصاحبه تنظيم و سپس جهت روايي و پايايي مقاله به 10 نفر از اساتيد و متخصصان فن ارجاع شده و در نهايت با 20 نفر از خبرگان امور گردشگري به صورت ميداني مصاحبه شده و با استفاده از روش دلفي به تحليل نتايج پرداخته شد. يافته ها نشان مي دهد در جمهوري اسلامي ايران گروه‌هاي ذينفع گردشگري در سياستگذاري هاي كلان مربوطه، نقش مؤثر و شفافي ندارند، ليكن در اجراي اين سياست ها بسيار فعال هستند.