افسانه‌گرايي و استعاره در فلسفۀ رياضيات

افسانه گرايي رياضي از شاخه‌هاي نام گرايي در فلسفۀ رياضي محسوب مي شود كه خود در مقابل واقع‌گرايي (رآليسم) يا افلاطوني مشربي قرار دارد. در اينجا واقع‌گرايي به تعبير هستي شناختي مطرح است، يعني اين ديدگاه كه اشياي رياضي وجودي واقعي و مستقل از ما دارند. افسانه گرايان صورت ظاهرِ احكام رياضي را كه در آن، اشياي رياضي با هويت وجوديِ مجرد (يعني در خارج فضا-زمان) حاضرند، مي‌پذيرند ولي از آنجا كه عموماً اعتقادي به چنين وجهي از وجود ندارند، منكر وجود اشياء رياضي هستند يا نسبت به آن موضع لا‌ادري دارند. لذا از نظر بيشترِ افسانه گرايان نمي‌توان اعتبار صدق (به مفهوم هاي رايج) را به جمله هاي راجع به اشياي رياضي نسبت داد.در واقع وجه مشترك طيف وسيع گرايش هاي مطرح با عنوان افسانه گرايي، اتخاذ جنبۀ منفي كلمۀ fiction به معناي غيرواقعي پنداشتن اشياي رياضي است؛ گرچه چنان‌كه خواهيم ديد، بعضي رويكردها تشابه روايت رياضي و روايت رمان ادبي را نيز مد نظر دارند و حتي كوشش مي‌كنند از نظرات رايج در معناشناسي ادبيات رماني، در مورد روايات رياضي بهره بگيرند.

this article has no abstract