سبك شناسي واژه هاي مجموعه شعرهاي شاعران فارسي سراي مازندران از سال(1357) تا پايان سال (1397) با رويكرد لايه اي

سبك شناسي لايه اي يكي از روش هاي نوين سبك شناسي است كه با تجزيه تحليل ويژگيهاي سبكي متن، چگونگي شكل گيري مفاهيم را در زبان مورد بررسي قرار ميدهد. بخش عمده اي از سرشت يك سبك را نوع گزينش واژه ها ميسازد و عناصر واژه يكي از شاخصه هاي بنيادين بافت شعر به شمار ميرود. پژوهش حاضر سبك شناسي واژۀ دفترهاي شعر بيست شاعر برجستۀ فارسي سراي مازندران از سال(1357) تا پايان سال (1397) با رويكرد لايه اي است و نويسندگان درصدند جايگاه شاعران مازندران در پيكرۀ شعر معاصر و ميزان توفيق و عدم توفيق آنان را در كاربست مقولۀ واژه ها مشخص نمايند. به همين روي تلاش گرديد تا بيست ودو عنصر سبكي كه در گزينش واژه نقش دارد، از تمام گرايش هاي سبكي، قالبها و ژانرهاي موجود در شعر استان كه به نوعي وضعيت شعر چهار دهه است، تبيين و تحليل شود. يافته هاي اين پژوهش با توجه به تحليل داده هاي آماري نشان ميدهد كه در سروده هاي شاعران مازندران واژه هاي ذهني(انتزاعي)، عام، بي نشان، عاميانه، فاخر، رسمي رايج فارسي معيار، متضاد و پارادوكسيكال، بومي و اقليمي، رنگ واژه، موتيف، تركيب هاي نو (ابداعي) و رمزگان غنايي بسامد و برجستگي دارد اما برخي از صورت هاي واژه همچون غيربهداشتي، بيگانه و نشاندار پرتكرار نيست. روش پژوهش تلفيقي از نوع كمي و كيفي و تحليل محتوا با استفاده از منابع اسنادي و سايت هاي معتبراينترنتي است.