سبك شناسي قصايد ناصرخسرو قبادياني

ناصرخسرو قبادياني از بزرگترين شاعران ايران در قرن پنجم هجري است. سده‌اي كه قالب قصيده، قالب رايج و مسلط شعر فارسي بود. در اين مقاله كوشش شده است به منظور شناسايي عميق و همه‌ جانبه سبك شخصي وي با نگاهي موشكافانه در سه سطح زباني، ادبي و فكري به بررسي قصايد اين شاعر پرداخته شود. مطالعه و بررسي اين ويژگيها نشان ميدهد كه ناصرخسرو قصايد خويش را در بيست و پنج وزن سروده است. بيشترين بسامد اوزان متعلق به بحر هزج و كمترين آن مربوط به بحر رجز و مقتضب است. در قوافي قصايد بيشتر حروف«ر» و «ن» در جايگاه رَوي قرار دارند. تقريباً چهارده و نيم درصد قصايد ديوان وي داراي رديفند كه رديفهاي فعلي بسامد بالاتري دارند. تخفيف كلمات از ويژگيهاي بارز زبان قصايد او ميباشد. ناصرخسرو از تركيبات و لغات عربي و پهلوي رايج، در قصايد خويش استفاده كرده است. تشبيه در قصايد او بيشترين بسامد و مجاز كمترين بسامد را دارا هستند. آرايه هاي پركاربرد قصايد ناصرخسرو عبارتند از: تضاد، تلميح، جناس، ارسال مثل و ... .