بررسي سطح فكري داستانهاي دهه‌هاي سي و چهل (بررسي موردي جهل و خرافه گرايي)

شناخت زمينه هاي فكري صاحبان آثار هنري، به خصوص ادبيات داستاني، از طريق مطالعه در چگونگي بازتاب عوامل فرهنگي، اجتماعي، سياسي، اقتصادي و ... در آثار آنها امكان پذير است. بررسي و تحليل آثار نويسندگاني چون: جلال آل احمد، صادق هدايت و غلامحسين ساعدي، ضمن اينكه شگردهاي هنري آنها را در داستان نويسي آشكار ميكند، ميتواند به كشف گوشه اي از سطوح فكري آنها، به عنوان نويسندگان دهه هاي سي و چهل نيز منجر شود. در اين پژوهش سعي بر آن است تا با برگزيدن داستانهايي از نويسندگان مدنظر، به واكاوي سطوح فكري آنها (در زمينه جهل و خرافه گرايي) بپردازيم تا بتوانيم به پاسخ اين پرسش برسيم كه اين نويسندگان، جهل و خرافه گرايي را در چه زاويه اي و با چه نگاهي در داستانهاي خود منعكس كرده اند؟ نتايج، حاكي از آن است كه اين داستان نويسان به عنوان نويسندگان برجسته دهه هاي سي و چهل، در داستانهايشان، سنت و مدرنيته، پيشرفت و عقب ماندگي و جهل و آگاهي افراد جوامع را در تقابل با يكديگر، به سبك واقع گرايي به نمايش ميگذارند، تا با نفوذ به درونيات افراد، انسانهايي را به تصوير بكشند كه به علت جهل و بيسوادي و تمايل به تقليد كوركورانه از فرهنگ گذشتگان، مغلوب افكار و اتفاقاتي ميشوند كه ذهن و فكر آنها گنجايش و ظرفيت دركشان را ندارد.