تحليل بنمايۀ عشق در حكايتهاي عرفاني كشف الاسرار

بنمايۀ عشق، قصه اي طولاني و ژرف به درازاي تاريخ حيات بشري دارد كه از آغاز شكل گيري اسطوره ها و حكايتهاي شفاهي و سخنان منظوم و منثور مكتوب جلوه هاي جذاب خويش را نمايانده است، از اين رو ميتوان خدا جويي و عشق را از اصيل ترين گرايشهاي ذاتي انسان دانست. اين مفهوم شكوهمند در گفتار عارفان به اشكال، تعبيرها و تأويلهاي گوناگون گنجانده شده است. يكي از اين متون، تفسير عرفاني كشف الاسرار است كه با حكايتهاي شورانگيز به موضوع عشق پرداخته است. عرفان ميبدي، عرفان عاشقانه اي است كه نسبت ميان خدا و انسان را بر اساس محبت تفسير ميكند و قصه و حكايت بستري مناسب و تأثيرگذار براي بيان اين معاني است كه ميبدي از آن بهرۀ فراوان ميبرد و موجب القاي هرچه بيشتر مفهوم عشق و انگيزش معنا در ذهن مخاطب ميشود. اين پژوهش، با شيوۀ تحليل محتواي كيفي، از نوع مضموني به معرفي برخي از اين قصه ها با درونمايۀ مركزي عشق و تحليل برخي از ابعاد هستي شناسانه و معرفت شناسانۀ آنها ميپردازد و هدف آن آشنايي مخاطبان بيشتري از جامعه با متون عرفاني-ادبي زبان فارسي و موضوع ديرينۀ عشق و محبت است. پرسش اصلي پژوهش اين است كه ميبدي تا چه حد توانسته است با ذكر حكايتهاي عرفاني عاشقانه، ابعاد گوناگون بنمايۀ عشق را بنماياند؟