اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر احساس تنهايي و بهزيستي روانشناختي مادران مطلقه

امروزه يكي از مشكلات جوامع موضوع طلاق مي باشد ، كه باعث از هم پاشيدگي خانواده ها و ايجاد مشكلات متعدد رواني در مادران ، پدران و كودكان اين خانواده ها هستيم. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي بر‌ افزايش بهزيستي روانشناختي، كاهش احساس تنهايي مادران مطلقه مي‌باشد. طرح اين پژوهش، طرح آزمايشي كامل با پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. بدين منظور28 نفر از مادران مطلقه كه حضانت فرزندانشان را پس از طلاق بر عهده داشتند به طور تصادفي از بين تعداد زيادي از مادران مطلقه ي شهر شيراز انتخاب شدند. پس از ارئه‌ي توضيحات لازم و كسب رضايت از آنان جهت شركت در پژوهش، 14‌نفر در گروه آزمايش و 14 نفر در گروه كنترل قرار داده شدند و پرسشنامه‌هاي احساس تنهايي UCLA و بهزيستي روانشناختي ريف پيش از شروع درمان توسط شركت كنندگان تكميل و سپس 8 جلسه شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي روي گروه آزمايش اجرا گرديد. گروه كنترل مداخله اي دريافت ننمود. پس از جمع‌آوري اطلاعات داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.نتايج حاصل از تحليل واريانس نمرات افتراقي پيش‌آزمون و پس‌آزمون نشان داد كه بين گروه آزمايش و گروه كنترل در دو متغير بهزيستي روانشناختي و احساس تنهايي تفاوت معني‌داري وجود داشت. در نتيجه ، شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي به طور معني داري منجر به كاهش احساس تنهايي و افزايش بهزيستي روانشناختي مادران مطلقه شد