تحليل انتقادي دلايل فقيهان بر «قتل»، «بردگي»، «منّ» و «فداء» اسير جنگي

با آنكه قرآن كريم حكم اسير جنگي را منحصر به دو گزينه «منّ» و «فداء» (آزاد كردن بدون عوض و با عوض) دانسته است، بسياري از فقيهان، حكم «قتل» و «بردگي» را نيز بدان افزوده‌اند. برخي نيز مدعي انحصار حكم در دو گزينه اخير شده و فقط «مسلمان شدن» را راه آزادي اسير برشمرده‌اند. اين گونه نظرها، دستاويز گروه‌هاي تكفيري و دستمايه تبليغات ضد اسلامي شده است. اين نوشتار كه به شيوه توصيفي تحليلي و روش كتابخانه‌اي سامان يافته، با مطالعه متون فقهي، حديثي و تفسيري شيعه و اهل‌سنت و منابع تاريخي، به نقد و بررسي دلايل فقيهان دراين‌باره پرداخته است. هدف از تحقيق، تبيين دقيق و عالمانه حكم اسير جنگي در اسلام، مبتني بر منابع و روش استدلال فقهي است تا به برداشت‌هاي نااستوار و هجمه اسلام‌هراسي از اين زاويه، پاسخ علمي دهد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه حكم اسير جنگي منحصر به دو گزينه قرآني آن (منّ و فداء) است؛ حكم قتل ويژه افرادي است كه مرتكب جرمي خاص شده‌اند، و بردگي اسير نيز به فرض اثبات، حكمي موقتي در صدر اسلام به سبب شرايط ويژه آن برهه بوده است.