آرايۀ تشخيص از نگاهي ديگر

بدون شك تشبيه، قلب ادبيات است. ازآنجاكه آرايۀ «تشخيص» زيرساختي تشبيهي دارد، پرداختن به ابعاد گوناگون اين آرايۀ ادبي همواره ارزشمند است. بلاغيون گذشته و معاصر همواره به گونه‌اي و هريك به‌اندازه‌اي درباره «تشخيص» بحث كرده‌اند؛ اما چنانكه خاصيت علوم ادبي است، هرگز نمي‌توان بر در اين پژوهش‌ها قفل اختتام زد و ادعا كرد آخرين نظر كامل‌ترين نظر است؛ از‌اين‌رو نگارنده نيز دانسته‌هاي اندك خود را درباره آرايۀ تشخيص گردآوري كرده و در مقالۀ حاضر به چند موضوع تازه در اين باب پرداخته است؛ موضوعاتي چون: اشكال در نامگذاري واژۀ «تشخيص»، شمول‌ناپذيري واژۀ «تشخيص»، تقسيم‌بندي جديدي از عناصر اين آرايه، انتخاب نامي تازه براي اين آرايه، خطاي بلاغيون در انتخاب واژۀ داراي «تشخيص»، تعريفي جديد از آرايۀ تشخيص و در آخر يك مبحث تازه در ارتباطِ آرايۀ «تشخيص» و اِسناد مجازي.