اثر طولاني مدت مصرف قليان بر ظرفيت هوازي، ضربان قلب زيربيشينه و استراحتي در مردان تمرين كرده و تمرين نكرده

زمينه و اهداف: مصرف قليان زمينه ساز كاهش عملكرد ريوي است. اما، داده ها در خصوص اثرات فيزيولوژيكي آن در ورزشكاران جوان تمرين كرده و تمرين نكرده محدود است. بنابراين، هدف مطالعه حاضر بررسي اثر طولاني مدت مصرف قليان بر ظرفيت هوازي (VO2max)، ضربان قلب استراحتي و زيربيشينه در مردان جوان تمرين كرده و تمرين نكرده بود.مواد و روش ها: چهل و نه مرد جوان (34-18 سال) به صورت هدفمند در گروه هاي زير قرار گرفتند: 1 تمرين كرده قليان (11 نفر)، 2 تمرين نكردهقليان (14 نفر)، 3 تمرين كرده (12 نفر) و 4 تمرين نكرده (12 نفر). در طي سه سال گذشته، مردان تمرين كرده حداقل سه جلسه يك ساعته در هفته فعاليت هوازي داشتند، در حاليكه مردان تمرين نكرده يك سبك زندگي غيرفعال داشتند. در طي اين سال ها، مردان قلياني حداقل سه وعده در هفته مصرف داشتند. شاخص هاي VO2max، ضربان قلب استراحتي و زيربيشينه در همه گروه ها اندازه گيري شد.يافته ها: نتايج آناليز واريانس يك طرفه نشان داد، VO2max در گروه تمرين كرده به طور معناداري از ساير گروه ها بالاتر بود، هرچند در ساير گروه ها تفاوت معناداري مشاهده نگرديد. ضربان قلب در پاسخ به فعاليت هوازي زيربيشينه و در حين استراحت در گروه هاي تمرين كرده (با و بدون مصرف قليان) نسبت به گروه هاي تمرين نكرده (با و بدون مصرف قليان) به طور معناداري پايين تر بود، اما در ساير گروه ها تفاوت معناداري يافت نشد.نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش، بيانگر آثار نامطلوب مصرف قليان بر ظرفيت هوازي در بين مردان جوان تمرين كرده دارد، اما به نظر مي رسد كه اثر تمرين هوازي در مقايسه با اثر مصرف قليان بر پاسخ ضربان قلب به فعاليت هوازي زيربيشينه و استراحتي مؤثرتر است