بررسي اثر تجويز آگونيست و يا آنتاگونيست گيرنده Nociceptive Orphanin/FQ بر وضعيت تشنجي و اختلال رفتاري در مدل تجربي صرع كاينيكي در موش صحرايي نر

سابقه و هدف: صرع لوب گيجگاهي نوعي اختلال مزمن نورولوژيك است كه ويژگي اصلي آن تشنجات خودبخودي، اختلال در روندهاي حافظه و يادگيري، تحليل رفتن نورون، جوانه زدن فيبرهاي خزه اي و آپوپتوز بافتي است. دراين مطالعه، اثرات آگونيست (MCOPPB) و آنتاگونيست (SB612111) گيرنده NOP بر مدل تجربي صرع وعوارض شناختي و بافتي ناشي از آن بررسي شد. روش بررسي: تعداد 50 سر موش صحرايي نر به شش گروه شم، گروه صرعي، گروه صرعي تحت تيمار با والپروئيك، گروه صرعي تحت تيمار با آگونيست و آنتاگونيست گيرنده NOP تقسيم شدند. در پايان كار، رفتار تشنجي، حافظه كوتاه (Ymaze) و بلند مدت (شاتل باكس)، ميزان GFAP و مطالعات بافتي (رنگ آميزي نيسل، تيم و آپوپتوز) انجام شد. يافته ها: القاي صرع توسط اسيد كاينيك با رفتار تشنجي بارز، اختلال در حافظه و يادگيري و آسيب بافتي همراه بود. تيمار موش هاي صرعي با آگونيست NOP، تشنجات حاصل از اسيدكاينيك را كاهش داد، ولي بر بهبود حافظه تاثيري نداشت. تجويز آنتاگونيست گيرنده NOP برروي رفتار تشنجي موثر نبود، اما موجب بهبود حافظه شد. هر دو آگونيست و آنتاگونيست گيرنده NOP موجب افزايش تراكم نورون هاي هيپوكمپ، كاهش شدت جوانه زدن فيبرهاي خزه اي، كاهش ميزان GFAP و آپوپتوز سلول هاي هيپوكمپ شد. نتيجه گيري: پيش درمان حيوانات صرعي با آگونيست و آنتاگونيست گيرنده NO علاوه بر كاهش وقوع تشنجات موجب بهبود حافظه فضايي كوتاه مدت و آسيب هاي بافتي هيپوكمپ مي شود.