نقش آميختگي شناختي، تحمل آَشفتگي و دلسوزي به خود در رشد پس‌آسيبي افراد آزارديده در دوران كودكي

مقدمه: كودك‌آزاري و تجربيات ناگوار دوران كودكي داراي آثار و پيامدهاي درازمدت و ناخوشايندي بر تحول و سازگاري شخصيت در دوران بزرگسالي است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش آميختگي شناختي، تحمل آَشفتگي و دلسوزي به خود در رشد پس‌ آسيبي افراد آزارديده در دوران كودكي بود. روش: روش پژوهش حاضر، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش را تمامي افراد آزارديده بالاتر از ۱۵ سال مراجعه‌ كننده به مراكز خدمات روان درماني و مشاوره شهر شيراز در نيمه اول سال ۱۳۹۶ تشكيل دادند. تعداد ۱۹۰ نفر از اين افراد به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب گرديدند. جهت گرداوري داده ‌ها از پرسشنامه‌هاي تروماي دوران كودكي (۱۹۹۸)، مقياس ‌هاي آميختگي شناختي (۲۰۱۴)، تحمل آشفتگي (۲۰۰۵)، دلسوزي به خود (۲۰۰۳) و رشد پس‌ آسيبي (۱۹۹۶)، استفاده گرديد. داده‌ها با آزمون ‌هاي همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه از طريق نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ‌ها: نتايج يافته‌ ها نشان داد كه بين آميختگي شناختي با رشد پس‌ آسيبي ارتباط منفي معنادار (۰/۰۱ P) و بين تحمل آشفتگي و دلسوزي به خود با رشد پس‌ آسيبي ارتباط مثبت معنادار (۰/۰۱ P) وجود دارد. همچنين يافته‌ ها بيانگر اين بود كه آميختگي شناختي قادر به پيش‌ بيني رشد پس‌ آسيبي نيست ؛اما دو متغير ديگر ۴۱ درصد از واريانس رشد پس آسيبي را تبيين كردند. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر، م‌ي توان نتيجه گرفت كه عوامل روان‌شناختي در رشد پس‌ آسيبي نقش بسزايي دارند و در مداخلات درماني توجه به اين عوامل مي تواند در سازگاري افراد آسيب ديده كمك شاياني نمايد.