اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر نظريه اميد اسنايدر بر ميزان ثبات قدم و خودكارآمدي تحصيلي دانش‌آموزان

مقدمه: اميد يكي از موضوعات مهم در ارتباط با زندگي افراد و عامل كليدي انگيزه بخش در رشد و پيشرفت سرمايه‌ هاي انساني آن جامعه است و رابطه مستقيمي با پيشرفت تحصيلي و سلامت رواني دانش‌ آموزان دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر نظريه اميد اسنايدر بر ميزان ثبات قدم و خودكارآمدي تحصيلي دانش‌ آموزان انجام شد. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه شبه آزمايشي از نوع پيش‌ آزمون پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل كليه دانش ‌آموزان پسر مقطع ابتدايي مشغول به تحصيل در سال تحصيلي ۹۹-۱۳۹۸ در مدارس دولتي ناحيه ۳ شهر كرمانشاه بود. ۳۰ نفر از دانش‌ آموزان پسر سال ششم ابتدايي به عنوان نمونه آماري با استفاده از روش نمونه‌ گيري خوشه‌ اي تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش (۱۵ نفر) و كنترل (۱۵ نفر) جايگزين شدند. آزمودني ‌هاي گروه آزمايش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش گروهي مبتني بر نظريه اميد اسنايدر قرار گرفتند اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي ثبات قدم داكورث و خودكارآمدي تحصيلي جينكز و مورگان استفاده شد. اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه ‌ها براساس روش آماري كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ ها: يافته‌ ها نشان داد كه آموزش گروهي مبتني بر نظريه اميد اسنايدر بر ميزان ثبات قدم (۰/۴۳=F) و خودكارآمدي تحصيلي (۰/۵۶=F) گروه آزمايش تأثير معناداري داشته است (۰/۰۵ P). نتيجه ‌گيري: بر اساس اين يافته ‌ها مي ‌توان گفت كه آموزش اميد به روش گروهي بر افزايش ميزان ثبات قدم و خودكارآمدي تحصيلي دانش‌ آموزان اثرگذار است و به دنبال آموزش اميد مي‌ توان موفقيت تحصيلي دانش‌ آموزان را انتظار داشت.