تاثير استفاده از ملاس و شيره ضايعات خرما بر بار باكتريايي آب، شاخص هاي رشد و بافت روده ميگوي سفيد غربي (Litopenaeus vannamei) در محيط بايوفلاك

هدف اين تحقيق بررسي تاثير بايوفلاك (با منابع قندي شيره ضايعات خرما و ملاس) بر كارايي رشد، بار باكتري هاي آب و بافت روده ميگوي وانامي ((Litopenaeus vannamei با استفاده از سطوح مختلف پروتئيني بود. چهار تيمار بايوفلاك مشتمل بر بايوفلاك خرما+جيره با پروتئين 25% (P25)، بايوفلاك ملاس+جيره با پروتئين 25% (M25)، بايوفلاك خرما+جيره با پروتئين 15% (P15) و بايوفلاك ملاس+جيره با پروتئين 15% (M15) و يك تيمار شاهد (حاوي 38% پروتئين) با 3 تكرار بود. در يك دوره 35 روزه 35 قطعه ميگوي جوان (0.33 ±5.37 گرم) به طور تصادفي در 15 تانك 300 ليتري (تراكم 175 قطعه در متر مكعب) ذخيره سازي گرديد. بالاترين ميزان پارامترهاي رشد (وزن به دست آمده، ضريب تبديل غذايي، نرخ رشد و بازماندگي) در ميگوهاي تيمار P25 و كمترين آنها در تيمار شاهد ديده شد (P 0/05). بالاترين درصد شاخص وزن بدن، كارايي غذا و نرخ رشد ويژه در تيمار P25 و كمترين آن در تيمار M15 ديده شد (P 0/05). نتايج حاكي از افزايش تعداد باكتري هاي هتروتروف در طول پژوهش بود كه در همه تيمارهاي بايوفلاك از شاهد بيشتر بودند. بيشترين و كمترين تعداد قارچ ها، ويبريو و باسيلوس به ترتيب در تيمار P25 و شاهد مشاهده گرديد. طول سلول هاي اپي تليال در بافت روده در همه تيمارهاي بايوفلاك نسبت به شاهد افزايش يافت اما اين اختلاف فقط در اولين بند شكمي معني دار بود. نتايج حاكي از برتري شيره خرما نسبت به ملاس بود كه مي تواند به دليل حضور تركيبات مفيدي چون محرك هاي رشد و ايمني باشد.