بازخواني مباني فقهي حرمت و ممنوعيت توليد و استفاده از سلاح‌هاي هسته‌اي

سلاح هاي هسته اي كه پر رنگ ترين مصداق تسليحات كشتار جمعي به حساب مي آيد خطري است كه امروزه مهم ترين عامل تهديد بشريّت قلمداد مي شود؛ در زمينۀ ساخت و تكنولوژي توليد سلاح هاي مذكور، دو رويكرد متفاوت فقهي وجود دارد؛ برخي از فقيهان با استناد به دلايل نقلي متعدّد مانند آيه شريفۀ «و أعدّوا لهم ما استطعتم من قوّه» بر اين باورند كه به منظور ايجاد كمربند دفاعي در برابر دشمن، در اختيار داشتن امكان مزبور جايز و برخي تا حكم به وجوب پيش رفته اند ولي در مقابل اين ديدگاه، عدّه ديگري بر عدم جواز ساخت و در اختيار داشتن سلاح هاي هسته اي تأكيد دارند؛ البته حرمت بكارگيري اين سلاح ها مورد اتفاق ميان ايشان مي باشد. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي تحليلي و با تكيه بر داده هاي فضاي سايبري تلاش مي نمايد تا با به چالش كشيدن دلايل ديدگاه جواز توليد كه بعضاً نظير دلالت بدوي آيه مورد اشاره بر جواز مطلق هر نوع ايجاد آمادگي، خود را قوي و متقن مي نمايانند، عدم جواز را ثابت كرده و ضمن اثبات عدم جواز، شاهدي بر موضع صلح طلبانۀ اسلام باشد؛ موضعي كه امروزه مورد آماج حملات و تهمت ها قرار گرفته است