تحليل جامعه‌شناختي روايت زنان ايراني ازدواج‌كرده با اتباع خارجي افغان و عراقي

طي سال‌هاي متمادي، ايران شاهد ورود مهاجراني از همسايگان شرقي و غربي خود بوده است كه به دلايل گوناگون به ازدواج با دختران ايراني اقدام كرده‌اند؛ درحالي‌كه زنان ايراني ازدواج‌كرده با اتباع خارجي وضعيت حقوقي و قانوني مشخصي ندارند. از طرفي با وجود سياست بازگشت پناهندگان در صورت همراهي شوهرانشان در رفتن به مقصد آن‌ها يا با ماندن در ايران و ترك از طرف شوهرانشان درگير آسيب‌هاي روحي و رواني، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي مي‌شوند و طرد و محروميت را تجربه مي‌كنند. نوشتار حاضر به اين مسئله در فضاي مفهومي طرد اجتماعي و به روش مصاحبه عميق با 35 زن ايراني ازدواج‌كرده با تبعه عراقي و 21 زن ايراني 23 تا 66 ساله مزدوج با تبعه افغان شهرستان نيشابور پرداخته است. براساس مصاحبه‌هاي انجام‌شده، آگاهي‌نداشتن از عواقب ازدواج با اتباع بيگانه و فقر و محروميت از مهم‌ترين دلايل ازدواج دختران ايراني براي ازدواج با اتباع افغان و عراقي است. طرد و محروميت اين زنان از قبل ازدواج در خانه پدري و پس از ازدواج در زندگي مشترك، آن‌ها را از زندگي اجتماعي به حاشيه رانده است. روايت اين زنان از زندگي خود نشان مي‌دهد كه اگرچه مطروديت دوران كودكي و احساس حقارت و داغ‌خوردگي ناشي از ازدواج با بيگانه در هر دو گروه زياد است، اين ميزان در زنان ازدواج‌كرده با اتباع افغان به‌مراتب بيش از گروه ديگر است.