بررسي تأثير اندازه‌ي اباتمنت بر استحكام كششي روكش‌هاي سمان شده بر اباتمنت‌هاي يك قطعه‌اي

مقدمه: ابعاد اباتمنت، يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر بر گير رستوريشن‌هاي متكي بر ايمپلنت به شمار مي‌رود. اباتمنت‌هاي قطورتر، داراي مزاياي فراهم كردن ديواره‌ي ضخيم‌تر در بدنه‌ي خارجي و سطح بيشتر به منظور تأمين گير رستوريشن است. هدف از اين مطالعه، بررسي تأثير ابعاد اباتمنت بر گير رستوريشن‌هاي متكي بر ايمپلنت بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي از نوع آزمايشگاهي، 40 عدد آنالوگ ايمپلنت با استفاده از سرويور درون بلوك‌هاي تهيه شده از آكريل خودسخت شونده قرار داده شدند. 40 عدد اباتمنت تيتانيومي با طول‌هاي 5.5 و 7 ميلي‌متر و قطرهاي 3.5 و 4.3 ميلي‌متر به آنالوگ‌هاي ايمپلنت با تورك 35 نيوتن سانتي‌متر متصل گرديد. روكش‌ها با استفاده از سمان موقت تمپ باند، سمان شدند. نمونه‌ها قبل از آزمايش در رطوبت 100 درصد و دماي 37 درجه‌ي سانتي‌گراد به مدت 48 ساعت نگهداري شدند. رستوريشن‌ها با استفاده از دستگاه يونيورسال تستينگ ماشين با افزايش تدريجي نيرو و با سرعت 0.5 سانتي‌متر در دقيقه تحت نيروي كششي قرار گرفتند و استحكام كششي به نيوتن ثبت گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري واريانس دوطرفه تحليل گرديد و آناليز داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 23 انجام شد (0.05 = α). يافته‌ها: افزايش ارتفاع اباتمنت، به طور معني‌داري سبب افزايش گير رستوريشن شد (0.03 = p value). افزايش قطر اباتمنت سبب كاهش گير رستوريشن شد كه اين كاهش معني‌دار نبود (0.41 = p value). بين نسبت ارتفاع به قطر اباتمنت و گير رستوريشن، رابطه‌ي مستقيم و معني‌داري وجود داشت (0.01 = p value، 0.343 = r). بين سطح اباتمنت (حاصل ضرب ارتفاع در قطر اباتمنت) و گير رستوريشن رابطه‌ي مستقيم و ضعيفي وجود داشت كه معني‌دار نبود (0.127 = p value، 0.185 = r). نتيجه‌گيري: افزايش ارتفاع و نسبت ارتفاع به قطر اباتمنت در مقايسه با افزايش سطح اباتمنت در رابطه با افزايش قطر اباتمنت، تأثير بيشتري در گير رستوريشن خواهد داشت.