اثر بخشي آموزش واقعيت درماني بر افزايش شادكامي و مسئوليت پذيري و كاهش احساس تنهايي

The effectiveness of reality therapy education to increase responsibility and happiness as well as to decrease the feeling of loneliness

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي واقعيت‌درماني بر افزايش مسئوليت‌پذيري و شادكامي و كاهش احساس تنهايي كاركنان موسسه مدرسان شريف بود. روش پژوهش، شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون، گروه كنترل و پيگيري دوماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل 190 نفر از كاركنان موسسه مدرسان شريف شهر تهران در سال 1395 بود كه با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي و در دسترس، از ميان آن‌ها تعداد 31 نفر انتخاب و در دو گروه 15 نفري آزمايش و 16 نفري كنترل جايگزين شدند و در سه مرحله، به پرسشنامه‌هاي احساس تنهايي راسل و همكاران (1978)، مسئوليت‌پذيري گاف (1987) و شادكامي آرگيل و همكاران (1989) پاسخ دادند. سپس گروه آزمايش به مدت 7 جلسه نود دقيقه‌اي تحت آموزش‌هاي واقعيت‌درماني قرار گرفتند و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. براي تجزيه و تحليل داده‌هاي به دست آمده، از روش آماري تحليل واريانس چندمتغيره و تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج حاكي از كاهش معنادار نمره احساس تنهايي و افزايش معنادار نمره مسئوليت‌پذيري و شادكامي در گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه در مرحله پس‌آزمون و پيگيري بود. از آنجا كه اجراي برنامه آموزش واقعيت‌درماني به صورت گروهي منجر به افزايش شادكامي و مسئوليت‌پذيري و كاهش احساس تنهايي كاركنان مي‌شود، از اين برنامه مي‌توان به‌عنوان برنامه‌اي مفيد و موثر براي كارمندان موسسات و ادارات استفاده كرد.

This research investigated the effectiveness of reality therapy education to increase responsibility and happiness as well as to decrease the feeling of loneliness in the staff of the institution Modarresan-e Sharif. A quasi-experimental method with pre- test and post-test, control and follow up designs was employed. The statistical population included all the employees of the institution Modarresan-e Sharif of Tehran (N=190) in year 2016. From this population, 31 employees were selected by cluster and available sampling and assigned to an experimental and a control groups having 15 and 16 people respectively. In the pre-test and post- test & follow up, the staff of both groups completed the questionnaires for feeling of loneliness (Russel, 1996), responsibility (Gaff 1957), and happiness (Argyl 1989). After, the experimental group received 10 sessions of 2 hours of reality therapy training and the control group not received intervention. To analyze the data obtained, a multivariate analysis and a covariance analysis were used. The results indicated a meaningful reduction in the post-test feeling of loneliness score as well as a significant increase in the responsibility and happiness scores for the experimental group in comparison to the control group and the difference remained meaningful in the follow-up. Since the reality therapy training program within a group leads to increase responsibility and happiness as well as to decrease the feeling of loneliness in the staff, it can be used as a helpful and efficient program for Employees institutions and agencies.