تحليل الزامات نهادي جهت تحقق برنامه ريزي ارتباطي در تهران

Analysis of institutional requirements for realizing communicative planning in Tehran

برنامه‌ريزي ارتباطي از نظريات مطرح دهه 1990 ميلادي قلمداد مي​‌شود كه مورد توجه وسيع برنامه ريزان قرار گرفت. با توجه به اهميت اين نظريه، اين پژوهش با هدف شناسايي زمينه‌هاي اجرايي و نهادي جهت عملي كردن برنامه‌ريزي ارتباطي در تهران تهيه شده است. روش پژوهش: جهت دستيابي به هدف تحقيق، رويكرد مكمل نهادگرايي استفاده شده و با تلفيق دو ديدگاه نهادگرايي و برنامه‌ريزي ارتباطي، چارچوب تحقيق طراحي شده است. اين تحقيق با استفاده با بررسي توصيفي-تبييني اطلاعات موجود، به بررسي و تحليل نظام برنامه‌ريزي شهري تهران و ارائه پيشنهادات مي​‌پردازد. يافته ها: يافته‌ها نشانگر اين است كه نبود هماهنگي و همكاري بين بخشي در نهادهاي ذي ربط، ناهمخواني و تداخل قوانين و مقررات شهري دررابطه با وظايف نهادها، عدم تعريف نقش ميانجي گر و تسهيل گر براي برنامه ريز، ضعف مشاركت مردمي و نقش كمرنگ سازمانهاي مردم نهاد و فقدان سيستم آموزشي فراگير و فرهنگ سازي ضعيف از مهمترين مشكلات در نظام برنامه‌ريزي تهران هستند. نتيجه گيري: نظام برنامه‌ريزي تهران براي انطباق با برنامه‌ريزي ارتباطي نياز به انجام اقدامات در چهار بعد اصلي يعني تعريف وظايف جديد براي برنامه ريز، فراهم آوردن الزامات داخلي نهادهاي رسمي و نهادهاي غيررسمي و ايجاد همكاري بين كليه نهادهاي ذي ربط برنامه‌ريزي دارد.

Introduction and Objectives of the research: Communicative planning is one of the major ideas of the 1990s that was widely considered by planners. Considering the importance of this theory, this research is aimed to identify executive and institutional contexts for realizing communicative planning in Tehran. Methodology: In order to achieve the research’s goal, complementary approach of institutionalization has been used and the research framework has been designed by combining the two views of institutionalization and communicative planning. This study investigates and analyzes the urban planning system of Tehran, using descriptive-explanatory information. Findings: The findings indicate that the most important problems in Tehran planning system are: lack of coordination and co-operation among the relevant institutions, inconsistency and conflict between urban laws and regulations in relation to the duties of the institutions, lack of defining mediator and facilitator role for planners, weakness of public participation, the inconspicuous role of NGOs, lack of a comprehensive educational system and weak cultural development. Conclusion: Tehran planning system requires implementing actions in four main dimensions, to adapt to communicative planning: defining new tasks for planning, providing internal requirements of formal and informal institutions, and establishing cooperation among all relevant institutions.