بررسي مقايسه‌اي تأثير پيش‌گيرانه‌ي تجويز داروي ميدودرين بر وازوپلژي حين اعمال جراحي قلب

مقدمه: سندرم وازوپلژيك، شكلي از شوك‌هاي گشاد كننده‌ي عروقي است كه در نيمي از بيماران پس از جراحي باي‌پس قلبي- ريوي رخ مي‌دهد و سبب افزايش مرگ و مير و بروز عوارض در اين بيماران مي‌شود. از اين رو، هدف از مطالعه‌ي حاضر، بررسي تأثير پيش‌گيرانه‌ي داروي ميدودرين بر وازوپلژي حين اعمال جراحي قلب بود. روش‌ها: اين مطالعه، بر روي 71 بيمار تحت جراحي قلب انجام گرفت. بيماران به صورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. در گروه مورد، قرص ميدودرين با دز 5 ميلي‌گرم و در گروه شاهد، دارونما يك ساعت قبل از جراحي به بيماران تجويز شد. سپس، علايم حياتي در دو گروه در مراحل مختلف جراحي مورد مطالعه قرار گرفت. براي مقايسه‌ي متغيرهاي مورد مطالعه، از آزمون‌هاي t، χ2 و Mann-Whitney استفاده شد. يافته‌ها: بررسي ميانگين اختلاف علايم حياتي بيماران با قبل از القاي بيهوشي در هر دو گروه مشخص نمود كه ميانگين اختلاف فشار خون دياستول بعد از بيهوشي و بعد از پمپ با قبل از القاي بيهوشي در گروه شاهد افت داشت؛ به گونه‌اي كه به ترتيب 0/49 و 5/5 ميلي‌متر جيوه افت با ارزش‌هاي اخباري مثبت 0/004 و 0/009 به دست آمد. در حالي كه در گروه مورد، ثبات بيشتري وجود داشت و به ترتيب مقادير 11/27 و 4/64 ميلي‌متر جيوه افزايش فشار خون مشاهده شد. همچنين، ميانگين دز تجويز شده‌ي افدرين در گروه مورد (20/71 ميلي‌گرم) كمتر از گروه شاهد (41/56 ميلي‌گرم) بود (ارزش اخباري مثبت 0/001). نتيجه‌گيري: تغييرات فشار خون سيستول و دياستول در بيماران دريافت كننده‌ي ميدودرين كمتر از گروه شاهد بود. از اين رو، مي‌توان دريافت كه ميدودرين سبب ثبات علايم حياتي و كاهش خطر ابتلا به سندرم وازوپلژيك قلبي مي‌شود.