تأثير چهار هفته فعاليت هوازي در آب بر ميزان بهبود باليني و پروتئين نوروگلين-1 در بافت مغز مدل حيواني Multiple Sclerosis از طريق القاي Experimental Autoimmune Encephalomyelitis (EAE)

مقدمه: هدف از اين پژوهش، تعيين تأثير چهار هفته فعاليت هوازي در آب بر ميزان بهبود باليني و پروتئين نوروگلين1 در بافت مغز مدل حيواني Multiple sclerosis (MS) از طريق القاي Experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE) بود. RTL ;روش‌ها: 80 سر موش‌ سوري ماده با نژاد C57BL/6 و سن 1210 هفته و وزن 2 ± 20 گرم به 8 گروه 10تايي (سالم شاهد، سالم شنا، MS شاهد، MS اينترفرون، MS شنا، MS اينترفرون شنا، MS شاهد تزريق، MS شاهد شنا و تزريق) تقسيم شدند. جهت القاي EAE، ابتدا 300 ميكروگرم (5535) Myelin oligodendrocyte glycoprotein (MOG) در حجم 100 ميكروليتر Phosphate buffered saline (PBS) با Complete Freund s adjuvant (CFA) مخلوط و به صورت زير جلدي تزريق شد. هم‌زمان با تزريق اول و 48 ساعت بعد از آن، 300 نانوگرم سم سياه‌سرفه (Pertussis toxin يا PT) به صورت داخل صفاقي تزريق شد. موش‌هاي مصرف كننده‌ي دارو به صورت اينترفرون بتا، از هفته‌ي اول پس از شروع درمان، روزانه به ميزان 150 واحد بين‌المللي/گرم از اين دارو را به صورت زير جلدي دريافت كردند. علايم باليني و وزن موش‌ها روزانه بررسي و ثبت شد. براي گروه‌هاي تمرين، روزانه 30 دقيقه به مدت 4 هفته، هفته‌اي 5 جلسه، فعاليت هوازي در محفظه‌ي شنا اجرا شد. از سيستم نمره‌دهي استاندارد براي ارزيابي باليني و از روش Enzymelinked immunosorbent assay (ELISA) براي اندازه‌گيري پروتئين نوروگلين1 استفاده گرديد. داده‌هاي به دست آمده، با استفاده از آزمون Oneway ANOVA تجزيه و تحليل شد. RTL ;يافته‌ها: تأثير فعاليت ورزشي شنا بر MS، به طور تقريبي يكسان با تأثير اينترفرون بر MS بود. ميزان افزايش نوروگلين-1 در گروه MS شنا نسبت به گروه MS اينترفرون بيشتر بود. RTL ;نتيجه‌گيري: تمرين هوازي شنا، به احتمال زياد مي‌تواند از طريق افزايش نوروگلين1 به بازسازي ميلين يا كاهش سرعت تخريب ميلين كمك كند و از اين طريق، به بهبود باليني بيماران مبتلا به MS منجر شود.