بررسي آستيگماتيسم قرنيه‌ي قدامي، خلفي و كل در افراد طبيعي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارزيابي ميزان و محور آستيگماتيسم قرنيه‌ي قدامي (Anterior corneal astigmatism يا ACA)، خلفي (Posterior corneal astigmatism يا PCA) و كل (Total corneal astigmatism يا TCA) انجام گرفت. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي گذشته‌نگر، نقشه‌هاي توپوگرافي پنتاكم 226 چشم (113 بيمار) از افراد كه آستيگماتيسم Refractive بين 6-1 ديوپتر داشتند، مورد بررسي قرار گرفت. ميزان آستيگماتيسم سطح قدامي، خلفي و كل قرنيه تعيين گرديد. همچنين، بزرگي و محور آستيگماتيسم اين سطوح با هم مقايسه شدند. ۰۵0/۰ P به عنوان سطح معني‌داري در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين سني جمعيت مورد مطالعه، ۷۴/۶ ± 00/33 سال بود. ميانگين و انحراف معيار ميزان ACA برابر ۹۹/۰ ± 02/2، PCA ۲۰/۰ ± ۴۴/۰ و TCA ۰۱/۱ ± ۹۸/۱ ديوپتر بود. آستيگماتيسم قدامي موافق قاعده و آستيگماتيسم خلفي مخالف قاعده، شيوع بيشتري نسبت به ساير جهت‌هاي محورها داشتند. در گروه‌هاي ACA و TCA، بيشترين ميانگين بزرگي مربوط به آستيگماتيسم With-the-rule (WTR) بود. مقدار PCA فقط در 8 درصد افراد از ۷۵/۰ ديوپتر تجاوز مي‌كرد. ACA با PCA (83/0 = r) و TCA (۹۸/۰ = r) ارتباط مستقيم بارزي داشت. همچنين، بين PCA و TCA رابطه‌ي مستقيم و شديدي وجود داشت (۷۸/۰ = r، ۰۰۱/۰ P). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه، اطلاعاتي فراهم كرد كه ممكن است در دستيابي به نتايج مطلوب در اصلاح آستيگماتيسم در جراحي انكساري يا طراحي لنزهاي داخل چشمي جديد مفيد باشد.