تأثير تمرين هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان نشانگرهاي Bax و 2-Bcl ميوكارد رت‌ها پس از ايسكمي ريپرفيوژن

مقدمه: هدف از انجام تحقيق حاضر، بررسي تأثير تمرين هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان نشانگرهاي Bax و 2Bcl ميوكارد رت‌ها پس از ايسكمي ريپرفيوژن بود. روش‌ها:30 رت صحرايي نر ويستار دو تا سه ماهه با وزن تقريبي 250200 گرم به پنج گروه پايلوت (14 رت)، شاهد (4 رت)، ملاتونين (4 رت)، تمرين هوازي (4 رت) و تمرين هوازي و ملاتونين (4 رت) تقسيم‌بندي شدند. گروه‌هاي ملاتونين به مدت يك ماه هر روز با دوز 10 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن تيمار شدند. براي گروه‌هاي تمرين هوازي و تمرين هوازي و ملاتونين نيز دوره‌ي تمريني يك ماهه با تواتر سه جلسه در هفته روي تردميل انجام شد. سپس تمام رت‌ها در دو روز متوالي با فاصله‌ي 24 ساعت تحت تزريق داروي ايزوپرنالين با دوز 150 و 125 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در نهايت، رت‌ها پس از تأييد سكته تشريح شدند و اندازه‌گيري بيان ژن‌هاي Bax و 2-Bcl به روش Real-time polymerase chain reaction انجام گرديد. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از فرمول 2-∆∆ct و آزمون‌هاي Independent t، ANOVA و Kruskal-Wallis مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تيمار ملاتونين و تمرين هوازي به تنهايي بر بيان ژن‌هاي Bax و 2-Bcl تأثير اندكي داشت، اما تمرين هوازي با مصرف ملاتونين توانست بيان اين ژن‌ها را به ترتيب كاهش و افزايش دهد. ژن‌هاي Bax و 2-Bcl نسبت به تيمار ملاتونين به تنهايي تأثير معني‌داري نشان دادند. نتيجه‌گيري: تمرين هوازي با مصرف ملاتونين مي‌تواند از ميزان حجم سكته‌ي ميوكارد احتمالي بكاهد.