مقايسه‌ي تمايز سلول‌هاي B به پلاسمابلاست در حضور محرك‌هاي Anti-human CD40 و Anti-IgM f(ab)`2 و يا ليپوپلي‌ساكاريد (LPS) و Anti-human CD40 (در شرايط آزمايشگاه)

مقدمه: دگرگوني و تمايز سلول‌هاي B فعال شده به پلاسموسيت‌ها و همچنين، سلول‌هاي خاطره‌دار وابسته به پيام‌هاي حاصل از گيرنده‌ي سلول B مي‌باشد. پيام‌هاي ناشي از گيرنده‌ي آنتي‌ژن و گيرنده‌هاي سيتوكايني سطح سلول‌هاي B، سبب القاي بروز عوامل رونوشت‌برداري خاصي مي‌شوند كه در نهايت اين عوامل، تعيين كننده‌ي سرنوشت سلول B مي‌باشند. روش‌ها: جداسازي سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي (Peripheral blood mononuclear cells يا PBMCs) با استفاده از گراديان شيب غلظت و با استفاده از فايكول انجام گرفت و سپس، جداسازي سلول‌هاي B خالص با روش Magnetic-activated cell sorting (MACS) انجام شد. در مرحله‌ي بعد، براي تحريك و تمايز سلول‌هاي B به پلاسمابلاست‌ها، اين سلول‌‌ها در محيط Roswell Park Memorial Institute1640 (RPMI1640) در حضور Purified anti human CD40 antibody و Anti-IgM f(ab)`2 يا و Purified antihuman CD40 Antibody و ليپوپلي‌ساكاريد (Lipopolysaccharides يا LPS) كشت داده و سپس، پلاسمابلاست‌ها با استفاده از سه نشانگر CD38+، CD27+ و IgM به روش فلوسايتومتري ارزيابي شد. يافته‌ها: در محيط In vitro، با تحريك دايمي لنفوسيت‌هاي B از طريق Crosslink كردن گيرنده‌ي آن‌ها (B cell receptor يا BCR) و تحريك با Anti-human CD40 antibody و Anti-IgM f(ab)`2 و يا Anti-CD40 و LPS اغلب سلول‌هاي B زنده مانده بودند و حتي تمايز آن‌ها به رده‌ي ديگري از سلول‌هاي B (پلاسمابلاست‌هاي CD38+، CD27+ و -IgM) مشاهده شد. از نظر آماري، تفاوت معني‌داري در بيان نشانگرهاي پلاسمابلاستي در سطح سلول‌ها در هر دو حالت تحريكي مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: سلول‌هاي B اين توانايي را دارند كه در شرايط كشت In vitro و تحريك با محرك‌هاي متفاوت، همانند محيط In vivo به رده‌ي سلولي پلاسمابلاست تمايز يابند. با اين وجود، براي دستيابي به بهترين شرايط جهت تمايز سلول‌هاي B، عواملي نظير ماهيت تحريك، مدت زمان تحريك و استفاده از محرك‌هاي متفاوت كه نقش مهمي دارند، بايد مد نظر قرار گيرند.