مقايسه‌ي غلظت خوني موليبدنيوم در بيماران مبتلا به سندرم متابوليك با و بدون ديابت نوع 2

مقدمه: در مطالعات مختلف، رابطه‌اي ميان سندرم متابوليك و ديابت و اختلال در هموستاز عناصر كمياب مشاهده شده است. اين مطالعه، با هدف تعيين سطح موليبدنيوم در خون كامل افراد مبتلا به سندرم متابوليك با ديابت و بدون ديابت طراحي گرديد. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، 125 نفر در سه گروه سالم (40 نفر)، مبتلا به سندرم متابوليك بدون ديابت (45 نفر) و مبتلا به سندرم متابوليك با ديابت (40 نفر) مورد بررسي قرار گرفتند. غلظت موليبدنيوم در نمونه‌ي خون كامل، پس از هضم اسيدي با اسيد نيتريك (1 نرمال) و آب‌اكسيژنه‌ (30 درصد)، به وسيله‌ي دستگاه جذب اتمي مجهز به كوره‌ي گرافيتي اندازه‌گيري و نتايج با استفاده از نرم‌افزار SPSS آناليز شد. يافته‌ها: غلظت موليبدنيوم در خون كامل افراد مبتلا به سندرم متابوليك بدون ديابت 2/58 ± 4/72 ميكروگرم بر ليتر) به طور معني‌داري (0/050 P) نسبت به گروه سالم (6/60 ± 7/15 ميكروگرم بر ليتر) كمتر بود. همچنين، غلظت موليبدنيوم خون كامل در افراد مبتلا به سندرم متابوليك با ديابت (3/94 ± 5/83 ميكروگرم بر ليتر) نسبت به گروه سالم كمتر و نسبت به افراد سندرم متابوليك بدون ديابت بيشتر بود  (0/050 P براي هر دو). نتيجه‌گيري: سندرم متابوليك، غلظت موليبدنيوم خون كامل را تحت تأثير قرار مي‌دهد. غلظت موليبدنيوم خون كامل در افراد مبتلا به ديابت نسبت به گروه سالم كمتر است. بنابراين، غلظت موليبدنيوم خون، مي‌تواند با سندرم متابوليك و ديابت مرتبط باشد. موليبدنيوم به عنوان يك عنصر تقليد كننده‌ي انسولين شناخته شده است. از اين رو، مصرف غذاهاي سرشار از عنصر موليبدنيوم و يا تجويز مكمل‌هاي حاوي موليبدنيوم در موارد كمبود آن، مي‌تواند سودمند باشد.