علايم و نشانه‌هاي پيش‌درآمد اختلالات خلقي در يك نمونه از جامعه‌‌ي ايراني

مقدمه: تشخيص زودهنگام و انجام اقدامات پيش‌گيرانه، باعث كاهش بارز عوارض و علايم اختلالات خلقي مي‌شود. مطالعه‌ي حاضر، جهت ارزيابي علايم پيش‌درآمد اختلالات خلقي در جامعه‌ي ايراني انجام شد. روش‌ها: كليه‌ي بيماران مبتلا به اختلالات خلقي بستري در بيمارستان نور اصفهان در ماه‌هاي شهريور تا بهمن سال 1391 به صورت گذشته‌نگر، از نظر علايم و نشانه‌هاي روان‌پزشكي طي مصاحبه‌ي باليني با نگرش به سابقه‌ي بيماري ارزيابي شدند. يافته‌ها با استفاده از آزمون‌هاي Independent t و 2 χ آناليز شد. يافته‌ها: از 175 بيمار (66 مرد و 109 زن) با ميانگين سني 12/1 ± 34/7 سال، به ترتيب 119 و 56 نفر دچار اختلالات دو قطبي و افسردگي اساسي بودند. همه‌ي اين بيماران، به جز يك بيمار مبتلا به افسردگي اساسي، وجود حداقل يك علامت پيش‌درآمد را گزارش دادند. تكانشگري (Impulsivity)، زودرنجي (Irritability) و افزايش فعاليت‌ها و ارتباطات اجتماعي (Oversociality) با فراواني 32/8، 29/4 و 26/1 درصد، شايع‌ترين علايم پيش‌‌درآمد در اختلال دو قطبي بودند كه تكانشگري و زودرنجي باعث افزايش معني‌دار احتمال بروز بيماري در آينده مي‌شد. ضعف در مهارت‌هاي تطابقي (Poor coping)، گوشه‌گيري (Social isolation) و اضطراب (Anxiety) نيز با فراواني 78/6، 33/9 و 30/4 درصد، شايع‌ترين علايم پيش‌‌درآمد در اختلال افسردگي اساسي بودند كه تنها ضعف در مهارت‌هاي تطابقي، به طور معني‌داري احتمال بروز بيماري در آينده را افزايش مي‌داد. نتيجه‌گيري: با توجه به شيوع بالاي علايم پيش‌درآمد در مبتلايان به اختلالات خلقي در جامعه‌ي ايراني، جدي گرفتن اين علايم در دوران كودكي و نوجواني، باعث تشخيص زودرس و نيز كوتاه‌ شدن شدت مرحله‌ي درمان نشده‌ي اختلالات خلقي مي‌شود.